Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Υπάρχουν άνθρωποι που τους γνωρίζεις καιρό. Τους γνωρίζεις γιατί τους έχεις ζήσει σε γιορτές, σε φιλικές συναντήσεις, σε εκδρομές. Τους έχεις παρατηρήσει ενδελεχώς και έχεις καταλήξει πως αυτούς τους ανθρώπους τους θέλεις στην ζωή σου. Ίσως τους έχεις ερωτευτεί. Ίσως τους θεωρείς αξιοθαύμαστους, άξιους, τίμιους.
Ίσως και να θέλεις λίγο να τους μοιάσεις, γιατί μέσα απο την απύθμενη λύπη τους, βγήκαν αλώβητοι και αντάξιοι ηγέτες της ζωής. Εκεί θέλεις λίγο να τους μοιάσεις. Όχι πως εσύ είσαι λιγότερο καλύτερος, μα γιατί τους έχεις τοποθετήσει σε ένα βάθρο. Είσαι ευτυχισμένος όταν τους συναντάς, όταν χαμογελάτε μαζί, όταν μιλάτε και αστειεύεστε. Λογοπαίγνια με μουσική υπόκρουση της καρδιάς τους χτύπους, με την ευγένεια και το χαμόγελο στα μάτια, εκείνες οι στιγμές.
Τους ονειρεύτηκες αυτούς τους ανθρώπους.
Τους πίστεψες μέσα απο τα γέλια, τα παιχνίδια, τις πλάκες, τις δυσκολίες τους.
Ούτε μία φορά δεν πίστεψες πως αυτοί οι άνθρωποι θα σε απογοήτευαν. Μόνον χαρά και θαυμασμό ένιωθες δίπλα τους.
Αφέθηκες σε όλα αυτά τα συναισθήματα.
Μία ημέρα, μία νύχτα λοιπόν, σε παρακαλούν. Έλα, έλα σε παρακαλώ, έλα εδώ.
Γατζώθηκαν πάνω σου για μερικές στιγμές. Αφέθηκαν και σου αποκάλυψαν ενδόμυχες σκέψεις.
Η ζωή όμως παίζει και με την άλλη όψη του νομίσματος.
Εσένα, χαζέ, που η ψυχή σου κόντευε να φτάσει στα ουράνια βασίλεια απο την χαρά. Χαζέ. Που αφέθηκες. Που πίστεψες.
Πέρασαν οι στιγμές και η άλλη όψη της ψυχής, κάνει αισθητή την παρουσία της.
Ένας παγωμένος κόσμος, ένα άψυχο συναίσθημα εμφανιζόταν μπροστά σου τώρα.
Τί συνέβη; Γιατί; Αφού όλα έδειχναν μόνο φως, μόνον εντιμότητα, μόνο ελπίδα και χαρά.
Αυτό το πρόσωπο έχει χαζέ η υποκρισία. Χαζέ και αφελή άνθρωπε, που πίστεψες και προδόθηκες μέχρι το κόκκαλο. Πάλι πίστεψες, πάλι προδόθηκες.
Σε ακύρωσαν χαζέ άνθρωπε.
Και το κλάμα σου έφτασε μέχρι τον πυθμένα της ζωής.
Ανασκουμπώσου πολύτιμε άνθρωπε.
Φίδια ντυμένα με σάρκα και οστά παραμονεύουν, χωμένα καταγής και θαρρούν πως θα σε αποδυναμώσουν συναισθηματικά.
Ανασκουμπώσου και δώσε σημασία μόνο σε όσους το αξίζουν.
Άνθρωπε μοναδικέ, σε έχουν πλύνει αγγέλοι σε καθάριο νερό διαφάνειας και σε έχουν σκουπίσει με χρυσόσκονη.
Άνθρωπε είσαι ένας θεός επι γης. Είσαι ένα μεγαλείο. Το φως είναι ο οδηγός σου.
Όλα αυτά συμβαίνουν για να ενδυναμώσεις εσύ την ξεχωριστή σου υπόσταση, να διακρίνεις με καθαρή ματιά την συμβατότητα των ανθρώπων, άλλο να μην πέφτεις σε παγίδες. Αξιολόγησε και διέκρινε τον σκοπό του κάθε ανθρώπου που σε πλησιάζει.
Όλα αυτά γίνονται για να εμπιστευτείς τα δικά σου βήματα, άνθρωπε άξιε.
Ακόμα και εσύ με μάσκα κυκλοφορείς αρκετές φορές. Την έχεις ανάγκη, μα ύστερα απο λίγο την ακουμπάς στην άκρη του δωματίου, δεν την χρησιμοποιείς παρά μόνο ελάχιστα. Την μάσκα όμως αυτή, πολλοί την φορούν όλη ημέρα, όλη νύχτα. Και την βγάζουν όταν εσύ έχεις αφεθεί, έχεις εμπιστευτεί.
Άνθρωπε είσαι δάσκαλος και μαθητής της ζωής σου.
Δάσκαλος απο τα μαθήματα που λαμβάνεις, απο τις ανθρώπινες μάσκες, απο τις χαρές και τους θρήνους.
Άξιος είσαι άνθρωπε.
Να το θυμάσαι πάντα.
