Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Οφείλω να ομολογήσω πως το όνομα του Πάνου Τριανταφύλλου, δεν το ήξερα.
Μεταξύ ελληνικών σημαιών, posts περηφάνιας για το επίτευγμα του Στέφανου Τσιτσιπά, είδα στο timeline μου και κάποιες φωτογραφίες ενός νεαρού με αμαξίδιο.
Λίγο αργότερα, ένας συντάκτης με ρώτησε αν «χωράει» το θέμα στο Loveletters.
Μα αν ο Πάνος Τροανταφυλλου δεν «χωράει» στην κειμενογραφία μας, τότε ποιος;
Μπήκα κι άρχισα να ψάχνω, να διαβάζω, έβαλα αποσπάσματα εκπομπών και συνεντεύξεων..
Σύμπτωση.. 21/11/2014 σε ένα τροχαίο ατύχημα αλλάζει η ζωή του. Μια στραβοτιμονιά από τον οδηγό, κι ο Πάνος πετιέται έξω από το αυτοκίνητο παρ’οτι φοράει ζώνη.
Παρά δυο μέρες, 5 χρόνια μετά, μετρά μετάλλια και παρουσίες στα μεγαλύτερα αθλητικά δρώμενα.
Χάλκινο στο Ριο, το 2016, χρυσό στο Παγκόσμιο του Άμστερνταμ προχθές.
Ένα μούδιασμα, μια συστολή και μια ντροπή.
Γιατί έπρεπε κάποιος να τονίσει το όνομα για να το μάθει το ευρύ κοινό;
Γιατί όταν τα φώτα στο Ριο και στην κάθε Ολυμπιάδα σβήνουν, ξεχνάμε ότι ξεκινάει και μια άλλη Ολυμπιάδα;
Στο λόγο του είναι στρωτός, χωρίς συγκινησιακή φόρτιση, χωρίς παράπονο, εξιστορεί την ιστορία του και προχωράει στο παρακάτω.
Έτσι προχώρησε και μόλις τρεις μήνες από το ατύχημα του.
Πρώτα μπάσκετ με αμαξίδιο στην ομάδα του Αμαρουσίου, και μετά ξιφασκία.
Τι από αυτά μάθαμε; Τι από αυτά ακούσαμε; Στη ζυγαριά των επιτυχιών δεν μέτρα η επιτυχία το ίδιο; Δεν έχουν το ίδιο βάρος τα μετάλλια; Δεν αξίζουν;
Γιατί στην υποδοχή θα είναι κάποιοι τριτοτέταρτοι πολιτικάντηδες και οι πραγματικοί συνοδοιπόροι; Οι αληθινοί φίλοι και συγγενείς..
Γιατί τελικά δεν αγοράζουμε γκλαμουριά και ουσία από τα ίδια «μαγαζιά».
Κι αν ο Πάνος Τριαντάφυλλου μου έμαθε σήμερα κάτι, είναι αυτό!
Προσπάθεια, πείσμα, επιμονή, υπομονή, πυγμή, διακρίσεις.
Για την μεγαλύτερη διάκριση του, δεν θα πάρει μετάλλιο. Έχει ήδη βγει νικητής.
Έπαιξε το πιο κακό μοίρασμα, με τον πιο ντόμπρο και γενναίο τρόπο! Και χρίστηκε εξ’ορισμού νικητής!
