Πάντα να σου μιλώ ψιθυριστά.

Μαρία Σταματοπούλου

Σε αναζητώ. Αναζητώ όλες εκείνες τις φορές, εκεί, στην παραλία, στους όμορφους περιπάτους στα στενά της Αθήνας, τις απογευματινές ώρες και άλλοτε νύχτα, με το φεγγάρι να μας ταξιδεύει σε κόσμους μεθυστικούς.
Μου μιλούσες, με κοιτούσες με εκείνο το βλέμμα, Θεέ μου, εκείνο το βλέμμα σου, και προσπαθούσες αγκομαχώντας να στάξεις λίγη αγάπη πάνω μου.
Πάντοτε εγώ, σύμμαχός σου, πλάι σου, η αγάπη του ονείρου.
Πάντα να σου μιλώ ψιθυριστά, γιατί ήξερα, η καρδιά σου είναι τρυφερή, μία, μοναδική.
Ήξερα πως σαν ένα νησί, η θάλασσα της αγάπης πάντα θα μας περιστοιχίζει. Με θαλπωρή, με ασφάλεια, με μία γλύκα σαν τις αχτίδες του ηλίου που αγκαλιάζουν στοργικά την θάλασσα της Γης.
Για όλες λοιπόν τις φορές που σου μίλησα ψιθυριστά, για όλες εκείνες υψώνω το ποτήρι της αγάπης στον ουρανό και λέω, στην υγειά σου! Σε αγαπώ, να το θυμάσαι.