Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Δεν θέλω να μιλάμε άλλο, φτάνει. Τα λόγια πάντα ήταν περιττά σε ότι αφορούσε εμάς τους δύο. Έτσι και τώρα, τούτη την ώρα μόνο η σιωπή ταιριάζει στην περίσταση. Μέσα από αυτή θα πούμε τις μεγαλύτερες αλήθειες, αυτές που οι λέξεις φοβούνται και η καρδιά δεν αντέχει να ακούει από φόβο μήπως πληγωθεί.
Ήρθε η ώρα να παίξουμε το παιχνίδι της σιωπής αγάπη μου. Τα περιθώρια για κουβέντες στένεψαν επικίνδυνα, τα λόγια δεν θέλουν να βγουν κρύβονται φοβισμένα και αφήνουν την σειρά τους στις πράξεις. Αυτές εξάλλου ορίζουν την ζωή μας, έτσι δεν είναι; Ώρα για πράξεις χωρίς μισόλογα και άχρηστες κουβέντες. Κάτσε απέναντι μου και κοίτα με.
Κοίταξε με βαθιά μέσα στα μάτια και φτάσε στην ψυχή μου, μίλα της! Δώσε της να καταλάβει τα κίνητρα σου, πες της τις αλήθειες σου και μη φοβάσαι. Είναι δυνατή, θα αντέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια της αφήγησης που θα κάνουν τα μάτια σου κοιτώντας τα δικά μου. Ξέρω, σου ζητώ να παίξεις το πιο δύσκολο παιχνίδι της ζωής σου. Να βγάλεις τα αστραφτερά ρούχα της ψυχής σου και να την αφήσεις γυμνή, ταπεινή, μπροστά σε αυτόν που νιώθεις να την ορίζει.
Οι όροι του παιχνιδιού απλοί. Μέχρι το τέλος θα έχω αποφασίσει καρδιά μου μιας και δεν παίρνει άλλη αναβολή. Όλα η τίποτα, αυτό ζητώ και αν το έχω τότε και μόνο θα σου απλώσω το χέρι συνθηματικά, και θα ξέρεις πως θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας. Αλλιώς θα τελειώσουμε εδώ, και θα έχεις κατεβασμένο το βλέμμα μη μπορώντας να με κρατήσεις κοντά σου.
Σιωπή απλώνεται παντού και με λυτρώνει. Πάντα σε άκουγα μέσα από τις σιωπές σου, αυτές που άλλαξαν την πορεία μου. Το παιχνίδι της σιωπής δεν έχει χαμένους μα θέλει παίχτες δυνατούς, έτοιμους να αντιμετωπίσουν την μετάβαση από τον παράδεισο στην κόλαση εν ριπή οφθαλμού. Δείξε μου μωρό μου που θες να καταλήξουμε. Έλα λοιπόν, ας ξεκινήσουμε. Αντέχεις;
