Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Χαμένη στα βάθη της σκέψης σου κι απόψε ξημερώνω καλέ μου.
Ο έρωτας και η αγάπη μας, απομυζούν το νέκταρ των φιλιών μας και ζωγραφίζουν ανέμελα χαμόγελα στο πρόσωπο μας.
Πιο ζωντανοί από ποτέ νιώθουμε, γιατί τις ψυχές μας αφυπνίζουν οι χορδές της καρδιάς μας και γλυκοχαράζει μελωδικά η αυγή της άνοιξης μας.
Επάνω στον καμβά της μοναξιάς μου, άπλωσες το πινέλο σου και ζωγράφισες με χρώματα της άνοιξης, την ελπίδα που χρόνια τώρα καταχωνιασμένη εκεί.
Στο πατάρι, ξεπρόβαλλε απρόσμενα και ερχόταν μια ακαταμάχητη ευωδία.
Φρουτώδη και πικάντικη, όπως το μήλο με την κανέλα.
Με μια μυστηριώδη σύνθεση πολύτιμων, εξωτικών ξύλων, που προσδίδει μια ζεστασιά στο παγωμένο μου κορμί..
Και μια κρυστάλλινη μελωδία, που αφύπνισε τους ήχους της καρδιάς μου, να δονούνται στη μοναδικότητά της.
Κι έτσι, τα καλά κρυμμένα όνειρα, που είχα στο μαξιλάρι μου, βγήκαν στην επιφάνεια κι αδημονούν να ταξιδέψουν.
Στον ωκεανό του έρωτα μας.
Μια σπίθα σου με άγγιξε κι έγινες η φλόγα του κορμιού μου.
Έκλεισα ερμητικά την πόρτα της ηδονής, και παραδόθηκα άνευ όρων στον έρωτα σου.
