Γράφει ο Τριστάνος
Δύσκολο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Σε μια σχέση, δυο άνθρωποι – με τις δικές τους ιστορίες που κουβαλούν – με τα οδυνηρά βιώματά τους, με τις ανασφάλειές τους και με τις δύσκολες εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις, καλούνται να καταφέρουν να συμβιώσουν μαζί και να φροντίσουν ο ένας τον άλλον.
Να προστατέψουν ο ένας τον άλλον. Να αγαπήσουν ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Να ενωθούν ψυχικά και σωματικά, αποκτώντας οικειότητα και ασφάλεια. Να στρέψουν τις πορείες τους, προς μια κοινή κατεύθυνση που θα περπατήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον. Ούτε πίσω, ούτε μπροστά….μόνο δίπλα – δίπλα.
Αυτό που λείπει όμως από αυτές, είναι τα ξεκάθαρα λόγια. Η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και ο τρόπος που μεταφέρουμε συναισθήματα και ανάγκες, είναι σημαντικό κομμάτι.
Είναι πολύ ψυχοφθόρο και δύσκολο να μαντεύεις συνεχώς, τι νιώθει ο άλλος. Να προσπαθείς να εξηγήσεις αυτό που σου είπε και να καταλάβεις τι πραγματικά εννοούσε.
Πολλές φορές οι άνθρωποι, φοβούνται να εκφραστούν αληθινά ή έχουν τους λόγους τους και έτσι λαμβάνεις ελπίδες και υποσχέσεις, οι οποίες ποτέ δεν θα υλοποιηθούν, με αποτέλεσμα να απογοητεύεσαι.
Μια σχέση αποτελείται από δυο ανθρώπους που έχουν επιθυμίες και ανάγκες και που πρέπει να μπορούν να τις εκφράζουν χωρίς να φοβούνται. Απαιτείται και από τους δύο ανθρώπους, να μιλήσουν από την καρδιά, για το τι έχει σημασία για τον καθένα ξεχωριστά.
Έτσι θα έρθουν πιο κοντά και δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες και ερωτηματικά, να αιωρούνται ανάμεσα τους.
Άλλοι πάλι, επειδή φοβούνται την μοναξιά, προσπαθούν να βρεθούν σε μια σχέση, προκείμενου να έχουν σύντροφο.
Το θέμα όμως, δεν είναι να σχετιζόμαστε με κάποιον για να νιώθουμε λιγότερο μόνοι, αλλά επειδή αυτός που διαλέξαμε σαν σύντροφο, μας καλύπτει βασικές ανάγκες και προσδοκίες, που έχουμε για αυτό το κομμάτι της ζωής μας.
Καλύτερα να είσαι μόνος, παρά να είσαι σε μια σχέση που σε κάνει να νιώθεις μόνος και σου προσφέρει ψίχουλα. Και καλύτερα να μην έχεις κανέναν, παρά να έχεις “λίγο” από εκείνον.
Οι άνθρωποι, σου φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπεις. Εσύ βάζεις τον πήχη ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια. Σαφέστατα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις το τι θα ανεχτείς και τι όχι.
Δεν πρέπει λοιπόν να διαπραγματευόμαστε την αξία μας. Και ασφαλώς να αναγνωρίζουμε και την αξία του άλλου.
Πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε και να εκδηλώνουμε τις προθέσεις μας από την αρχή. Να ξέρει και ο άλλος τι του γίνεται! Να του δώσουμε την επιλογή αν θέλει να μείνει ή αν δεν του ταιριάζει, να μην χάνει το χρόνο του
Να σεβόμαστε το παρελθόν του και να τον αποδεχόμαστε όπως είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Να υπάρχει εμπιστοσύνη και ξεκάθαρα λόγια. Να λέμε τι μας ενοχλεί και να ακούμε τι τον ενοχλεί.
Ξεκάθαρα λόγια, που συνοδεύονται με πράξεις και διαφάνεια, δημιουργούν τις ξεκάθαρες σχέσεις που μπορούν να αντέξουν στο χρόνο.
Παρατήρησε, νιώσε, άκου, εκφράσου, ξεκαθαρίσου. Άνοιξε την πόρτα να μπει ο άλλος, ξεκλείδωσε τα συναισθήματα σου, πάρε και δώσε. Όχι όμως σαν μια “φθηνή” συναλλαγή, αλλά με την βαθύτερη έννοια της ανταλλαγής. Τόσο των αναγκαίων καθημερινών πραγμάτων, όσο και των συναισθημάτων μας.
Ας ανοίξουμε τους διαύλους της επικοινωνίας, κάνοντας τον ορίζοντα καθαρό και αφήνοντας το αεράκι να μας ταξιδέψει στον σωστό δρόμο.
Έτσι μόνο θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Που δεν είναι άλλος, από την ευτυχία.
