Γράφει η Θεανώ Διολή
“Περίεργο πράγμα η καρδιά”, λέει “όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις”.
Όντως περίεργο πράγμα η καρδιά βρε παιδιά, την εκθέτεις, τη δίνεις απλόχερα, χωρίς καμία φειδώ, χωρίς καμία αναστολή και κάποιοι την παίρνουν και την ποδοπατούν, την πετούν από εδώ και από εκεί, στην κάνουν μπάλα και την κλωτσούν, σκουπίδι και την πετούν.
Κι όμως αυτή ακόμα και χιλιοτσακισμένη, καταματωμένη και χιλιοχαρακωμένη μαζεύει τα κομμάτια της, σκαρφαλώνει έξω από τον βρώμικο σκουπιδοτενεκέ και αρχίζει σιγά- σιγά να σέρνεται και προσπαθεί να ξανασηκωθεί, να περιποιηθεί τις πληγές της, να ξαναζεστάνει τις αρτηρίες της, να αφήσει ξανά το αίμα της να κυκλοφορήσει και να φυσήξει μέσα της λίγη ζωή ακόμη.
Περίεργο πράγμα αυτή η καρδιά, τίποτα να μην τη σταματάει.
Πείσμα και εναντίωση σε κάθε τι που πάει να την καταστρέψει, να την εξουσιάσει ή να την καταβάλλει.
Λιώνει και σπάει και φλέγεται και πνίγεται και ασφυκτιά μα αυτή εκεί επίμονη και ασυμβίβαστη, κυρία μα και αναρχική και αλήτισσα μαζί, με τίποτα να μην το βάζει κάτω.
Υψώνει περήφανα το ανάστημά της, αντιμετωπίζει κατάματα τον κίνδυνο, τυλίγεται στ’ αγκάθια, πέφτει επάνω στο μαχαίρι, αφήνει ακόμα και τη σφαίρα να τη διαπεράσει.
Δεν θωρακίζεται, ούτε φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο, καμιά πανοπλία, καμιά προστασία.
Γυμνή, εκτίθεται γυμνή, γυμνή και μόνη και απροστάτευτη.
Και πέφτει και ξανασηκώνεται.
Και αγνοεί γκρεμούς και αδιαφορεί για τους βυθούς.
Και δεν της καίγεται καρφί ποιος στέκεται απέναντί της και ποιός τη σημαδεύει.
Και αγαπάει πολύ, παράφορα, μοναδικά και συγκλονιστικά.
Και δε μισεί ποτέ, κανέναν ό,τι κακό και να της έχει κάνει, όσο και να την έχει πικράνει.
Μπορεί για λίγο ίσως να προσποιείται πως τιμωρεί, μα πόσο σιχαίνεται να προσποιείται, της είναι το ψέμα τόσο βαρύ που το ξερνάει από μέσα της, το φτύνει και αρχίζει πάλι τις αλήθειες της να ψάχνει.
Περίεργο πράγμα η καρδιά όσο κι αν τη σκοτώνεις τόσο αυτή να μην πεθαίνει, τόσο εκείνη να θεριεύει.
Όντως, περίεργο πράγμα η καρδιά βρε παιδιά, εκτίθεται, τσακίζεται, πληγώνεται και μετά σηκώνεται, τινάζει τη σκόνη από πάνω της και γλύφει της πληγές της, στέκεται όρθια ξανά και αρχίζει ξανά στο δύσβατο δρόμο να βαδίζει.
Μα μην αναρωτιέστε το γιατί, η καρδιά είναι δεν είναι μόνο μια λέξη γένους θηλυκού, η καρδιά είναι σε όλα της ΓΥΝΑΙΚΑ!
Join the discussion