Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος
Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά,
θυμίζουν στους γονείς μας, και στους γονείς των γονιών μας
πως υπήρξαν κάποτε κι αυτοί παιδιά.
Γυρνούσαν τέτοιες ημέρες από γειτονιά σε γειτονιά,
με ένα τρίγωνο στο χέρι,
τραγουδώντας χαρούμενα τα κάλαντα μες την παγωνιά.
Τώρα ανήμποροι με περασμένα τα χρόνια,
με λαχτάρα περιμένουν να τ’ ακούσουν, απ’ των εγγονιών τα χείλη.
Λησμονώντας των μαλλιών τα χιόνια
και τη ζωή που αλίμονο, διανύει το τελευταίο ίσως μίλι.
Το τραπέζι τους φτωχικό
Μα η καρδιά τους πλούσια.
Το φαγητό και το γλυκό,
τους φαίνονται ανούσια.
Χορταίνουν και γλυκαίνονται όταν παιδιά και εγγόνια
κάθονται παρέα τους σ’ αυτό.
Ξαναγεννιέται ο Χριστός, στη φάτνη τη δική τους.
Δώρα δεν λογίζονται για αυτούς,
κουτιά με πολύχρωμες κορδέλες.
Στα βαθουλωμένα μάγουλα τους, κυλούν χαράς δάκρια.
Χαίρονται που αυτές τις γιορτινές μέρες,
δεν κάθονται μόνοι τους, στου τραπεζιού την άκρια.
Γέρε χρόνε φύγε τώρα…
Έλα να σε δω γιέ μου και εγγονέ μου, κόρη μου και εγγόνα μου δίχως δώρα.
Τρίγωνα κάλαντα μες τη γειτονιά…
Πες μου σ’ αγαπώ, πες μου χρόνια πολλά μπαμπά, παππού, μάνα, γιαγιά.
