Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Πάντα έβαζες τον εγωισμό σου μπροστά.
Μπροστά από εμένα, μπροστά από εμάς ,ακόμα και μπροστά από εσένα.
Τυφλωνόσουν από αυτόν και αντιδρούσες πάντα σπασμωδικά.
Φωνές, νεύρα, απειλές, άδικα συμπεράσματα και χαρακτηρισμοί.
Φίδι ο εγωισμός που έσταζε φαρμάκι, στάλα στάλα στην ψυχή σου.
Φωτιά ανεξέλεγκτη που κατάτρωγε τα σωθικά σου.
Δεν μπόρεσες ποτέ να το δεις, ούτε να το καταλάβεις.
Και όσο τον άφηνες να σε καθοδηγεί, τόσο αυτός ροκάνιζε την ζωή σου.
Όσο τον ταΐζεις, τόσο αυτός σε κατάπινε ολόκληρο.
Την δουλειά σου, τα όνειρα σου, την σχέση σου, τους ανθρώπους δίπλα σου.
Και ποτέ δεν μπήκες στον κόπο, στην διαδικασία, να κάνεις τον απολογισμό σου.
Ποτέ δεν γύρισες πίσω να κοιτάξεις, να δεις πού πήγαν όλα.
Λερναία Ύδρα ο εγωισμός, ένα κεφάλι του κόβεις, δέκα ξεφυτρώνουν.
Καλά έκανες λοιπόν.
Έτσι ήθελες, έτσι λειτούργησες.
Ένα πράγμα δεν στοχάστηκες όμως.
Κάποια πράγματα και κάποιοι άνθρωποι, περνάνε μια φορά από την ζωή μας.
Αφιερωμένο..
