Γράφει η Φλώρα Σπανού
Μια αγκαλιά. Ένα χάδι. Ένα φιλί. Ένα βλέμμα.
Μια στιγμή δική μας. Μόνο. Εσύ κι εγώ. Και τα άστρα του ουρανού.
Κάπου κάποτε ίσως να καταφέρουμε να αγγίξουμε το όνειρο. Ίσως καταφέρουμε να συναντηθούμε εμείς οι δυο.
Κάπου, κάποτε ο καθένας μας χάραξε τη δική του πορεία. Ίσως να ήρθε πια η ώρα να χαράξουμε την κοινή μας πορεία.
Στιγμές κλεμμένες είναι η ζωή μας όλη. Κι εσύ χάνεσαι μέσα σ’ αυτές.
Έλα επιτέλους να με πιάσεις από το χέρι να πάμε παρέα τον δρόμο αυτό.
Δεν θέλω πια δανεικές στιγμές ευτυχίας . Κουράστηκα. Πόνεσα. Φτάνει πια.
Δεν θέλω άλλο να μένω μόνη, μες το σκοτάδι, αναζητώντας την μυρωδιά του κορμιού σου μες τα σεντόνια που κυλιόμασταν πριν.
Θέλω το φως μέσα από τα δύο σου μάτια, το βλέμμα σου το ερωτικό. Θέλω τα λόγια σου τα απλά, τα σταράτα έναν άνθρωπο που να μπορώ να εμπιστευτώ.
Χόρτασα από ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις δεν θέλω άλλο κουράστηκα πια.
Δεν θέλω να ζω μες τις ψευδαισθήσεις, θέλω κουβέντες αντρίκες και πράξεις αληθινές.
Να έρθεις μια μέρα αψηφώντας τους όλους να με αρπάξεις στην αγκαλιά σου και να με θες.
Για αυτό που είμαι και είσαι μαζί μου. Σου το χρωστάω μου το χρωστάς.
Δεν θέλω άλλη μια νύχτα γεμάτη πάθος και το κορμί μου να σε αναζητά μετά σε άδεια σεντόνια στην παγωνιά. Θέλω το φως από τα δύο σου μάτια και τη ζεστή σου ανάσα στον κόρφο μου επάνω να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά.
Δεν αντέχω χωρίς εσένα να με κοιτάξεις στα μάτια να μου το πεις. Να το νιώσω να το αισθανθώ πως δίχως εμένα εσύ δεν μπορείς κι εγώ θα σκορπίσω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Θα καταλάβω πως εσύ στα αλήθεια με αγαπάς.
Κι ίσως τελικά εμείς οι δύο να καταφέρουμε να αγγίξουμε το όνειρο.
Έλα λοιπόν τι περιμένεις πιάσε μου το χέρι και πάμε.
