Πονάει γαμώτο το χώρια.
Γράφει η Γεώρα
Και τελείωσε, όπως τελειώνει ταινία στον κινηματογράφο. Δεν έχεις τη δυνατότητα να πατήσεις το κουμπί και να πεις ας την δω άλλη μία φορά. Και αν ακόμα θελήσεις να την δεις θα πρέπει να περιμένεις μέχρι την επόμενη προβολή και αν έχεις πάει στην τελευταία, αύριο πάλι θα μπορείς να πας.
Και τελείωσε και άλλοι γέλασαν, άλλοι έκλαψαν, άλλοι απλά βούρκωσαν, κάποιους ούτε που τους άγγιξε το μέσα τους, άλλοι θορυβήθηκαν, άλλοι είπαν ποτέ ξανά, άλλοι δεν κατάλαβαν και άλλοι ενθουσιάστηκαν.
Και τελείωσε και εμείς ήμασταν σε διαφορετικές αίθουσες. Βλέπεις δεν συντονιστήκαμε. Εγώ άργησα και εσύ πήγες λίγο πιο νωρίς. Εγώ έχασα την θέση δίπλα σου για πέντε λεπτά και εσύ την άφησες άδεια καθ’όλη την διάρκεια. Εγώ έβαλα τα κλάματα και βουβά συγκινήθηκα-ταυτίστηκα. Εσύ βγήκες έξω αλώβητος. Όμως όταν μπήκες στο αυτοκίνητο για να φύγεις κοίταξες πίσω. Αλλά βγήκαμε από διαφορετικές αίθουσες και έτσι δεν με είδες. Ύστερα βούρκωσες και καθ’όλη τη διαδρομή άκουγες το τραγούδι μας.
Εγώ προσπαθούσα να με ηρεμήσω, να πάψω να κλαίω. Όταν μπήκα σπίτι μου είχα στερέψει από δάκρυα. Όταν μπήκες εσύ σπίτι σου έκλαψες βάζοντας τα χέρια σου στο πρόσωπο.
Πονάει γαμώτο το χώρια.
Πονάει που δεν συγχρονιστήκαμε.
Πονάει που δεν τα καταφέραμε.
Και εκείνες οι φωτογραφίες στέκονται εκεί και μας κοιτάζουν. Και τελείωσε σαν ταινία. Εμείς βέβαια πήγαμε να την βρούμε για να την δούμε σε επανάληψη, να πατάμε παύση στις σκηνές που αγαπήσαμε, να ζούμε σε επανάληψη τις στιγμές που τα καταφέραμε και γελούσαμε και μας έγραψε πως δεν είναι διαθέσιμη.
Έτσι έλεγε το ακουστικό σου και το δικό μου. Ο αριθμός που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος. Ταυτόχρονη κλήση στο συναίσθημα και εκείνο βρήκε ώρα να κάνει πλάκα.
“Σ’αγαπάω! Καληνύχτα.” Σου είπα στο μήνυμα.
“Σ’αγαπάω! Καληνύχτα.” Μου έλεγες εσύ.
Στο αθόρυβο το δικό μου, ποτέ δεν το είδα εκείνο το βράδυ. Χωρίς μπαταρία το δικό σου. Δεν το είδες ούτε και εσύ. Είναι και αυτές οι συγκυρίες που σε καταστρέφουν.
Και ήθελα να κοιμηθούμε αγκαλιά. Και ήθελες να με πάρεις τρυφερά κοντά σου. Και τελείωσε σαν ταινία που ποτέ δεν την είδαμε σε επανάληψη γιατί μας σακάτεψε το μέσα μας, τόσο συναίσθημα είχε!
Σ’ αγαπάω! Να μου προσέχεις! Αυτό έλεγε στο τέλος, γι’αυτό μας πόνεσε!