Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Πόσο διαρκεί το για πάντα σε μία υπόσχεση αιώνιας αγάπης; Πόσο κρατάει;
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα αλλάζουν και όλα χάνονται. Μαζί και οι αιώνια ορκισμένες αγάπες. Οι πρώτες στιγμές ενθουσιασμού, λαχτάρας, προσμονής, ανυπομονησίας σε ξεγελάνε, σου δημιουργούν ένα αίσθημα ευφορίας που φτάνει στα όρια της υπερβολής.
Νομίζεις πως αιωρείσαι συνεχώς σε ένα σύννεφο και πως είσαι έτοιμος να κατακτήσεις όλου του κόσμου τις βουνοκορφές.
Μπροστά στο αντικείμενο του πόθου όλα μηδενίζονται και όλα μεγιστοποιούνται. Για πάντα λες. Για εσένα θα είμαι εδώ για πάντα και θα κάνω τα πάντα. Μη το λες το για πάντα, είναι γεμάτο ανέλπιστες ελπίδες, υποσχέσεις μιας χρήσης, όρκους παραβιασμένους.
Να λες για όσο. Δεν χωράνε υποσχέσεις στο για όσο. Πονάει λιγότερο όταν δεν λες το για πάντα. Πονάει λιγότερο όταν οι ζωές μας και οι μοίρες μας δεν είναι αιώνια δεμένες με τη κλωστή της αιώνιας αυταπάτης.
Το για όσο, μας επιτρέπει να ζούμε αμέριμνα, ξέγνοιαστα, ρεαλιστικά. Μας επιτρέπει να ζούμε το σήμερα με μικρές στιγμές αιωνιότητας. Γιατί μια στιγμή μπορεί να μοιάζει για πάντα. Αυτό το για πάντα αξίζει να το κυνηγάς. Αξίζει να τρέχεις πίσω από στιγμές που σου χαρίζουν συναισθήματα που θα σε συντροφεύουν στο για πάντα της δικής σου ζωής.
Δεν υπάρχει λόγος να υποσχόμαστε αιώνιους όρκους όταν υπάρχει έστω και μία της εκατό πιθανότητα να τους παραβούμε. Οι υποσχέσεις σβήνουν, θολώνουν όταν στεγνώσει η γεύση του πρώτου φιλιού. Όταν ξεθωριάσει η ανάμνηση της πρώτης ματιάς.
Όταν η αγκαλιά που κάποτε κούμπωνε αβίαστα, τώρα πια δεν λέει να κουμπώσει όσες φορές και αν μπαλώσεις τα κουμπιά. Οι άνθρωποι αλλάζουν μαζί και τα θέλω τους. Αυτό που κάποτε ένιωθαν ότι ήταν το για πάντα τους, ίσως να γίνει μια μέρα το ποτέ τους. Γι΄αυτό μη κυνηγάτε το αιώνιο που είναι άπιαστο. Να κυνηγάτε στιγμές και να τις κάνετε αιωνιότητα. Αιωνιότητα στο μυαλό σας και το σώμα σας μέχρι το τέλος του για πάντα σας. Μέχρι τη τελευταία σας ανάσα.