Πονάει που μείναμε δυο παράλληλες ευθείες, που δεν συναντήθηκαν πουθενά.

Γράφει η Γεώρα

Αν με ρωτάς, ναι πονάει που δεν συγχρονιστήκαμε. Πονάει που μείναμε παράλληλες γραμμές. Ίσως αυτό με πονάει πιο πολύ ακόμα, που παρ’ όλο που ήμασταν παράλληλες γραμμές και ξέραμε πως ποτέ όσο και αν τις επιμηκύναμε δεν θα βρεθεί κοινό σημείο, εμείς βάλαμε λίγο πιο στραβά το χάρακα και συναντηθήκαμε.

Και ύστερα είπαμε να πάρουμε γόμα και να σβήσουμε, να τοποθετηθούμε ξανά ως γραμμές παράλληλες.
Και αυτό πονάει! Γιατί το λίγο το γευτήκαμε και ήταν και αυτή η έλξη, ανάθεμα, μαγνήτης καταστροφικός. Και όταν αγγίζεις λίγο από το «θέλω σου» όταν γίνεται επιτέλους αλλά όχι ολοκληρωμένο μα μισό, ναι πονάει διπλά.

Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα. Πως δεν δέχεσαι την αλήθεια. Δεν είχες ξανά ζήσει κάτι τέτοιο, με τέτοια ένταση και αντί να ριχτείς στην αγκαλιά του, απλά απομακρύνεσαι. Από πού ακριβώς ; Αφού η αλήθεια είναι μέσα σου. Την αντικρίζεις κάθε μέρα και εγώ στο βλέμμα σου. Μα όπως λένε δεν υπάρχει μεγαλύτερος τυφλός από αυτόν που εθελοτυφλεί.

Δικαίωμά σου. Δικαίωμά μου όμως να μην δεχτώ άλλες επιστροφές. Με κούρασε η κατάσταση μας. Στην τελική ή βρες την δύναμη να το πεις στα ίσα, εγώ είμαι εδώ φοβάμαι γιατί είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα αλλά θα το παλέψουμε μαζί ή φύγε! Αυτά τα πισωγυρίσματα με μαγάρισαν.

Εγώ εξάλλου στο είχα ξεκαθαρίσει, είμαι εδώ εναντίον σε κάθε εμπόδιο.
Δεν περιμένω πλέον την απάντησή σου. Κουράστηκα να πονάω. Αν με ρωτάς, ας μείνουμε παράλληλες γραμμές, αφού μέχρι εκεί αντέχουμε! Γιατί στο μαζί χαμογελάμε αλλά διαλυόμαστε, ενώ στο χώρια πονάμε και εθελοτυφλούμε.

Ας κοτσάρουμε μία δήθεν ανωτερότητα και ας καταλήξουμε γραμμές παράλληλες. Τόσα μπορέσαμε. Συγχαρητήρια, μόλις χάσαμε!