Γράφει ο Monte Cristo
Χτύπησε το τηλέφωνο στη μέση της νύχτας. Κοίταξα την ώρα. 1:45…
Και μετά είδα το τηλέφωνο σου. Και πάγωσα. Μπορεί να το έχω σβήσει πια από το κινητό μου, αλλά από τη σκέψη μου ίσως να μη φύγει ποτέ.
Το σήκωσα μουδιασμένος. Στην άλλη άκρη εσύ. Εμφανώς αναστατωμένη και δακρυσμένη. Εμένα άλλωστε ποτέ δεν μπόρεσες να μου κρυφτείς. Όσο και να προσπάθησες να το κρύψεις δεν μου ήταν δύσκολο να το καταλάβω.
Μου ζήτησες να με δεις. Εκείνη τη στιγμή. Να έρθω να σε πάρω. Από τότε που χωρίσαμε ήταν η πρώτη φορά που έγινε αυτό. Τρόμαξα.
Σε ρώτησα αν ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Αν κινδύνευες.
Μου απάντησες όχι αλλά ότι ήσουν πολύ ταραγμένη και ότι η ζωή σου καταστρεφόταν.
Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν σου εξήγησα με όλο το κουράγιο που μπόρεσα να βρω ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει και ότι δεν θα έπρεπε να με ξαναενοχλήσεις, όπως σου ζήτησα την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Και κάπου εκεί στο έκλεισα.
Έμεινα παγωμένος να κάθομαι στο σκοτάδι. Ταραγμένος. Αποπροσανατολισμένος.
Προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Ακόμα, δεν μπόρεσα να καταλάβω που βρήκα τη δύναμη και σου απάντησα. Προσπάθησα να μαζέψω τις σκέψεις μου.
Ήταν η πρώτη φορά, μετά από 2 χρόνια, που άκουσα τη φωνή σου. Που επικοινώνησες μαζί μου. Από τότε που απλά ένα πρωί έφυγες. Που προτίμησες να ζήσεις εύκολα τη ζωούλα σου από το να καθίσεις να παλέψεις μαζί μου στα δύσκολα που σκάσανε. Και δεν σε κατηγόρησα γι’ αυτό. Έκανες την επιλογή σου. Για το μόνο που σε κατηγόρησα ήταν που με πλήγωσες. Το μόνο πράγμα που σου ζήτησα ποτέ το οποίο είχες ορκιστεί ότι δεν κάνεις.
Χαμένος σε αυτές τις σκέψεις ακούω ένα μήνυμά σου. Και μετά αμέσως άλλο. Ήξερα πριν τα ανοίξω, τι θα ακολουθούσε. Σε ήξερα καλά και το θυμόσουν. Ίσως αυτό να εκμεταλλεύτηκες εκείνη τη στιγμή.
Ένα μείγμα θυμού και ταραχής ξεχείλιζε από αυτά που έγραφες. Ούτε εσύ η ίδια δεν ήξερες εκείνη τι στιγμή πώς να το χειριστείς. Ίσως και να μην περίμενες αυτή μου την αντίδραση.
Με κατηγορούσες ότι κάποτε σου είχα ορκιστεί πως ότι και να συνέβαινε θα ήμουν δίπλα. Ότι όποτε με χρειαστείς θα τρέξω. Πως ακόμα και εάν δεν ήμασταν μαζί, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας με χρειαζόσουν πραγματικά, θα βρισκόμουν εκεί. Ακόμα και μέσα στη νύχτα. Μέχρι και ψεύτη και υποκριτή με αποκάλεσες.
Δεν αντέδρασα. Ήξερα ότι ήθελες κάπου να ξεσπάσεις. Όμως δεν είχες δίκιο. Και το ήξερα.
Γιατί πρώτη εσύ αγάπη μου ξέχασες και πάτησες τον όρκο σου. Τον έναν και μοναδικό… Όταν με πλήγωσες. Μου έκρυψες ότι είσαι με άλλον και το έμαθα από αλλού. Θυμάσαι;
Επικοινωνείς μαζί μου μετά από 2 χρόνια. Μέσα στη νύχτα. Δεν ξέρεις ούτε τι κάνω στη ζωή μου ούτε που βρίσκομαι. Παρ΄ όλα αυτά το σηκώνω ήρεμος και σου απαντάω. Εάν κινδύνευε η ζωή σου θα ερχόμουν. Όχι γιατί κάποτε σε αγάπησα. Αυτό πέθανε και το έθαψα όταν με παράτησες. Από καθαρή ανθρωπιά.
Μετά από όλα αυτά επικαλείσαι τους όρκους που κάποτε σου έδωσα; Πραγματικά πιστεύεις ότι μετά από ότι έκανες δικαιούσαι να επικαλείσαι τις υποσχέσεις μου; Εγώ να ξέρεις, ποτέ δεν ξέχασα τους όρκους μας. Και ακόμα και σήμερα θυμάμαι όλα όσα σου είπα κάποτε. Γιατί πάντα ήμουν ειλικρινής και αληθινός μαζί σου. Όσα έλεγα τα εννοούσα και το ξέρεις πολύ καλά.
Όλα αυτά αγάπη μου όμως έφυγαν μαζί με σένα. Όταν πήρες την απόφαση να φύγεις και έκλεισες την πόρτα πίσω σου. Τα πήρες μαζί σου. Με την απαράδεκτη συμπεριφορά σου. Που δεν την άξιζα. Όχι δεν την άξιζα και το ξέρεις πολύ καλά.
Στα είπα όταν πίστευα σε σένα. Πίστευα στην αγάπη μας και στον έρωτάς μας. Ούτε αυτά δεν σεβάστηκες. Μου απέδειξες έμπρακτα και πολύ γρήγορα ότι έκανα λάθος.
Και μετά από τόσο καιρό απουσίας, εμφανίζεσαι ξαφνικά ένα βράδυ και επικαλείσαι όλα όσα είπαμε και ζήσαμε κάποτε; Χάρη της αγάπης που κάποτε είχαμε; Δεν ντράπηκες;
Είσαι άδικη μαζί μου. Πολύ άδικη.
Και ίσως να σου αξίζει αυτό που περνάς, αν και ποτέ δεν θα ευχόμουν να σου συμβεί κάτι κακό. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος άλλωστε. Πάντα ήθελα και θέλω να είσαι καλά.
Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος πλέον:
Ότι ποτέ δεν μου άξιζες και ότι έκανα πολύ μεγάλο λάθος με σένα.
Καλό ταξίδι στη ζωή σου.
