Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.
Μια βαθιά ανάσα αφού η απουσία το στόμα κλείνει. Ποτέ μου δε κατάλαβα πόσα πολλά σημαίνει η σιωπή. Τι διαλόγους κάνει! Τι προσπαθεί να μας πει! Γιατί ο άνθρωπος την τρέμει και πόσο βαθιές οι πληγές στο σώμα, δες.
Δεν πρέπει να μιλήσω, ούτε να σε ψάξω δε με αφήνει ετούτος ο πόνος. Έχω περάσει χρόνια μαζί σου, κανένας δε μίλησε. Κανένας δε νοιάστηκε.
Έχω κρατήσει χειμώνα μέσα μου σε όλους τους μήνες. Έπεισα τον εαυτό μου πως έτσι είναι το φυσιολογικό και δε με πείραζε. Κάθε μέρα ξημέρωνε νύχτα και εγώ συνήθισα να αγκαλιάζω αυτό το λίγο.
Ίσως υπήρξες κάποτε ή με εγωισμό ζητούσα αυτό. Σε έχω ζήσει ή το φαντάστηκα; Φαντάστηκα την αρχή μας ξανά και ξανά. Σαν ένα κακογραμμένο θεατρικό που μπορούσα να αλλάξω τα πάντα μα με επιμονή οι ηθοποιοί οι ίδιοι μένανε.
Έχω κάνει μαζί σου ταξίδια, μα από την θέση μου δε κουνήθηκα.
Σφραγισμένη η πόρτα από νωρίς, κανένας δε γέλασε.
Εκείνο το βράδυ σου είπα τόσα πολλά μα τα χείλη λέξη δε βγάλανε και τι να πουν. Κοίταξα λίγο έξω από το παράθυρο, πίστεψα θα σε προλάβω μα είχες ήδη φύγει. Ζήλεψα την τόση άνεση σου και σε σκότωσα μέσα μου, μα το πρωί ξανά υπήρχες.
Θέλησα να σώσω το μαζί, μα ένας μόνος πώς να σηκώσει τόσο κακό μάτια μου. Τα παρατάει ο άνθρωπος εύκολα, μα βήμα δε κάνει. Τρέχω μήνες μακριά σου μα στην ίδια ακριβώς θέση βρίσκομαι.
Έσβησες τα φωτά πριν φύγεις και έτσι είναι ακόμα. Χτύπησαν πολλοί την πόρτα μα με τόση ησυχία, έκανα σαν να μην ήμουν. Θα φύγουν σκέφτηκα και θα μπορώ να περιμένω πάλι εσένα.
Θα έρθεις.
Έχω φανταστεί τον γυρισμό σου, θα είναι γιορτή εκείνη η μέρα και τα χέρια μπλεγμένα σαν να μη χάσαμε τίποτα. Ένα γεμάτο κενό και δέκα σιωπές αρχή. Θα έρθεις μα η αναμονή γέρασε το σώμα.
Ντύθηκε με χρόνια και τέλος κρατούσε στα χέρια. Πόσο να ζήσει ένας άνθρωπος μόνος; Προσπάθησα να σε δω μα με μάτια θολά τι να καταλάβω; Θα έρθεις έλεγα σε όλους και τις χαρές που πέρασαν αρνήθηκα.
Κολλημένη η ψυχή στην αρχή που δε νομίζω να προλάβουμε. Όσες φορές και να την άλλαξα, τα ίδια λάθη ανάσες βγάζουν.
Θα κλείσω τα μάτια αφού είναι αργά για εμάς.
Θα έρθεις.
Μα ποιο “μαζί” θα βρεις για να πληγώσεις;