Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Το τραγούδι μας, εσύ και εγώ.
Πόσα ζευγάρια έχουν το τραγούδι τους.
Πόσα ζευγάρια, μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά, βρίσκονται για πρώτη φορά αγκαλιά και το τραγούδι που κάπου στο βάθος παίζει, γίνεται αυτόματα σχεδόν το τραγούδι τους.
Ας ήμασταν έτσι και εμείς.
Ας ήταν έτσι εύκολο και το δικό μας τραγούδι…
Όχι, δυστυχώς.
Εμείς, ήμασταν βλέπεις από εκείνα τα άλλα ζευγάρια, από εκείνους τους ανθρώπους, που η μοίρα τους παίζει κάποιο παιχνίδι.
Εκεί, που όλο το μη και το δεν επιτρέπεται, κάνει πάρτι.
Εκεί, που οι παλμοί στο στήθος μετράνε στιγμές, ματιές, φιλιά, αγκαλιές μα με τον όρο, να μην ξεχαστείς και τα θεωρήσεις δικά σου.
Πόση ακεραιότητα χρειάστηκε Θεέ μου και από τους δυο μας, πόση εντιμότητα και πόσος αυτοέλεγχος, για να μην προχωρήσει όλο αυτό μεταξύ μας.
Να μην ολοκληρωθεί.
Και δώστου τα φιλιά και μετά το μη. Και τα σ’αγαπώ, φωναχτά στην μέση του δρόμου, μα ακόμα και έτσι να κρατιόμαστε. Κρατηθήκαμε τελικά. Δεν ξέρω ακόμα, αν σταθήκαμε γενναίοι και υπεύθυνοι, ή ηλίθιοι και απλά ανήμποροι να χαρούμε τον έρωτά μας.
Κάπως έτσι γεννιούνται οι μεγάλες αγάπες, όπως και τα απωθημένα.
Να θέλεις, μα να μην πρέπει.
Να μην σε αφήνει η ηθική σου.
Και ύστερα;
Ύστερα μένεις με την ηθική αγκαλιά να σου κάνει παρέα την νύχτα, αντί τον άνθρωπο που αγαπάς και ποθείς..
Είναι κάποιος καιρός, που έγραψα ένα τραγούδι.
Στίχους, που μιλούν για μας, είμαστε εμείς.
Έκλαψα πολύ όταν το ξαναδιάβασα. Στο έστειλα κι ας πέρασαν μήνες από τότε.
Σου άρεσε πολύ.
Να που υπάρχουν και αυτές οι φορές, που οι άνθρωποι φτιάχνουν το τραγούδι για εκείνους και όχι το τραγούδι να φτιάχνει αυτούς.
Δεν μοιάζαμε με τους πολλούς.
Από την αρχή, ξεχωρίζαμε.
Και πάντα, θα υπάρχουν αυτοί οι στίχοι, να τονίζουν αυτές τις μνήμες. Τις δικές μας.
Που ίσως, να καταφέρουν να γίνουν πράξεις, στην επόμενη ζωή.
Να το διαβάζεις το τραγούδι μας αγάπη μου και πού και πού, να με θυμάσαι.
