Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
“Ήθελα απλά να ξέρεις πως είμαι εδώ. Δεν ξέρω για πόσο, αλλά είμαι εδώ. Αλήθεια, μονάχα αυτό προσπαθώ τόσο καιρό να σου δείξω… Υπάρχουν φορές, που το αναθεματισμένο το μυαλό μου τρέχει και κάνει σενάρια, το παραδέχομαι. Δυστυχώς όμως τα σενάρια, απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Το ξέρεις κι εσύ αυτό, έτσι δεν είναι;
Κάθε φορά που σε βλέπω, με καταβάλλει μια ψευδαίσθηση ότι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, αργά ή γρήγορα θα είμαστε μαζί. Και το γαμώτο είναι, πως δεν με ένοιαζε ποτέ ο χρόνος, άλλωστε τα πάω καλά μαζί του. Αλλά τώρα, στην περίπτωση αυτή, πραγματικά δεν ξέρω αν είναι μαζί μου ή όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί κάποιες φορές, όταν κάτι θέλουμε να γίνει πολύ και γρήγορα, ο χρόνος μας «τρώει».
Μοιάζει με σαράκι που σιγά-σιγά απογυμνώνει τον φλοιό των δέντρων και φτάνει στο εσωτερικό τους. Κι εκεί, στο «εσωτερικό» μας, η μάχη είναι άνιση. Άνιση απ’ όλες τις πλευρές. Με τι δύναμη και τι αντίσταση να προβάλλεις σ’ αυτό το συναίσθημα που σε σηκώνει στα σύννεφα και σε δευτερόλεπτα σε στέλνει στο διάολο και σε πετάει στα τάρταρα. Με τι δύναμη, πες μου…
Ξέρεις πόσες και πόσες νύχτες, πέρασα να παλεύω με τους δαίμονες του μυαλού μου; Ξεκινούσα διψασμένος για την Ιθάκη σου και πριν προλάβω να «δέσω», με έπιαναν οι φουρτούνες σου απροετοίμαστο και μου αναποδογύριζαν το σκαρί. Πριν καν προλάβω να «δέσω». Κι έμενα μεσοπέλαγα, μονάχος μου.
Μα δεν ήξερα και δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ποιος άλλωστε πηγαίνει προετοιμασμένος, σ’ αυτό το μεγαλείο; Και πώς να προετοιμαστείς, για κάτι το οποίο έρχεται σαν σίφουνας και παίρνει τα πάντα στο διάβα του. Παίρνει αξιοπρέπειες, εγωισμούς, διαλύει ισορροπίες κι επιβάλλει τα δικά του μέτρα και σταθμά. Πώς να σταθείς απέναντι σε κάτι τέτοιο;
Όμως, θα ‘θελα πολύ να μάθω τον λόγο. Εκείνο τον λόγο για τον οποίο δείλιασες και δειλιάζεις ακόμη. Τον λόγο που έβαλες στην άκρη τα «θέλω» σου. Τον λόγο για το οποίο, μου προκάλεσες ένα σωρό συναισθήματα, δίχως να μπορείς να τα ζήσεις τελικά…”