Γράφει η Σωτηρία Ραυτοδήμου
Φιλαυτία, είναι η υπερβολική αγάπη για τον εαυτό μας, που συχνά συνεπάγεται με την αδιαφορία για τις ανάγκες των άλλων.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που μες την καρδιά τους τρέφουν την ζήλια, την κακία.
Αντί να το αλλάξουν αυτό, να προσπαθήσουν να τα αποβάλλουν απο μέσα τους, τους δίνουν τροφή για να “μεγαλώσουν- δυναμώσουν”.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν θα αλλάξουν ποτέ το μέσα τους, που αντί να βάλουν αγαπη στην καρδιά τους προσπαθούν να σπείρουν λύπη στους συνανθρώπους τους, γιατί μόνο αυτό τους γεμίζει, τους ολοκληρώνει σαν άτομα. Γιατί μόνο τότε αισθάνονται σημαντικοί…
Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ περηφανεύονται για το ήθος τους και τις αρχές τους με τις πράξεις τους , τα λόγια τους απορρίπτουν καθετί καλό που ίσως είχαν..
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν θα δώσουν ποτέ σε κάποιον άνθρωπο αγάπη γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να το κάνουν. Όταν έχεις μέσα σου την ζήλεια δεν μπορείς να εμπιστευτείς . Κι η εμπιστοσύνη είναι η προϋπόθεση της αγάπης. Άρα, ούτε και να αγαπήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους τον όρο αγαπη με μια πολύ κίβδηλη έννοια, που απέχει πολύ από την κοινή, και για αυτο δεν μπορούν να κατανοήσουν, ούτε να αισθανθούν τον άλλον.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν μπορούν να χαρούν αληθινά για τον συνάνθρωπο τους αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον “ρίξουν” αντί να προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους να γίνει πρώτα από όλα καλύτερος άνθρωπος, να βοηθήσουν την ψυχή τους.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που πορεύονται στην ζωή τους με το “εγώ” τους, με αποτέλεσμα να μείνουν μόνοι τους για πάντα, εκείνοι το επέλεξαν άλλωστε αλλά δεν το καταλαβαίνουν ρίχνουν τις ευθύνες αυθαίρετα σε άλλους, δεν έχουν μάθει να καταλαβαίνουν τα λάθη τους , να ζητήσουν συγνώμη.
Γίνετε λίγο άνθρωποι, σώστε την ψυχής σας, χαρείτε με την ευτυχία του άλλου. Και εαν δεν μπορείτε να τα κάνετε αυτά τότε σταματήστε να ανακατεύετε ζωές άλλων ανθρώπων!