Προσπαθώντας για εσένα, ξέχασα εμένα..

Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου 

Έλα εδώ ρε αγόρι μου να στα πω, έτσι για το γαμώτο.

Προσπάθησα ξέρεις, προσπάθησα πολύ. Προσπάθησα όσο δεν έπρεπε να προσπαθήσω.

Προσπάθησα να αγνοήσω τα καμπανάκια από την αρχή που μου έκρουαν σήμα κινδύνου, που μου έλεγαν πως φαίνεσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός.

Προσπάθησα να σιωπήσω τις φωνές μέσα μου που μου έλεγαν “ΜΗ, θα φας τα μούτρα σου”.

Κι έπεσα με τα μούτρα σε αυτόν τον έρωτα, και συνέχισα να προσπαθώ, κάθε μέρα, κάθε ώρα.

Προσπάθησα να σε πιστέψω όταν μου έλεγες πως όπως εμένα δεν αγάπησες άλλη, κι ας μου έλεγε κάτι μέσα μου πως δεν είναι αλήθεια.

Προσπάθησα να καταλάβω τις φορές που πήγαινες στη γωνία να μιλήσεις στους δικούς σου σα να μην ήθελες να ξέρουν για μένα, έλεγα “οκ μωρέ, δεν έγινε κάτι” και σε δικαιολογούσα.

Προσπάθησα να μη δώσω σημασία όταν ενώ είχαμε ραντεβού να δούμε για σπίτι να συγκατοικήσουμε εσένα πάντα κάτι σου τύχαινε την τελευταία στιγμή.

Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτά που κοίταζες και έγραφες κρυφά στο κινητό σου ήταν ασήμαντα.

Προσπάθησα να σε δικαιολογήσω όταν δεν ήσουν εκεί τις φορές που σε χρειαζόμουν.

Προσπάθησα να χαμογελάσω τις φορές που μου έλεγες μέσα στα μούτρα μου ψέματα ενώ ήξερα την αλήθεια.

Ακόμα προσπάθησα να πείσω και τον εαυτό μου πως εγώ φταίω, εγώ είμαι τρελή και υπερβολική και υπερευαίσθητη όπως έλεγες. Για λίγο τα κατάφερα κιόλας.

Χρόνια προσπαθούσα κι όσο έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει όλο και πιο χαμηλά, προσπαθούσα να κρατηθώ.

Μα να σου πω κάτι; Τέρμα οι προσπάθειες. Ή τουλάχιστον τέρμα οι προσπάθειες για σένα.

Γιατί μετά, έπρεπε να προσπαθήσω για μένα. Να προσπαθήσω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να προσπαθήσω να γνωρίσω ξανά τον εαυτό μου, να προσπαθήσω να με αγαπήσω.

Γιατί προσπαθώντας για σένα, ξέχασα εμένα.