Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Διαρκώς και διακαώς προσπαθούμε, όλοι ανεξαιρέτως, -άλλοι σε μεγαλύτερο και κάποιοι σε μικρότερο βαθμό- να πείσουμε έναν ή και περισσότερους ανθρώπους για το τι είναι φυσιολογικό. Ελάτε μη ντρέπεστε, παραδεχτείτε το, κι εσείς το κάνετε κι εγώ και όλοι μας.
Έχουμε βάλει σε νόρμες, κουτάκια -και όλα στον ίδιο κουβά τουρλουμπούκι- από συμπεριφορές, ενδυμασίες, τρόπους ζωής, ερωτικές και σεξουαλικές προτιμήσεις μέχρι κιλά, το τι τρώμε, το πόσο πίνουμε και πόσες φορές σεξ πρέπει να κάνουμε .
Όλα βέβαια βασίζονται σε έρευνες μεγάλων πανεπιστημίων και οργανισμών (#not) και ο καθένας από εμάς θεωρεί τον εαυτό του όχι μόνο ειδήμονα αλλά και πεπειραμένο χρήστη. Γιατί τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν μπορείς να δώσεις ρότα για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;
Ένα ερώτημα έχω προς ημάς κι υμάς κι αυτό είναι: τι είναι φυσιολογικό; Ποιος το ορίζει; Είναι για όλους ίδιο; Τι μονάδα μέτρησης έχει; Που το βρίσκει κανείς; Και στην τελική πόσο κοστίζει να πάρουμε όλοι από δυο-τρεις μερίδες να ησυχάσουμε βρε αδερφέ για να μην πρήζουμε ο ένας τον άλλον κάθε τρεις και λίγο!
Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους αυτό που είναι φυσιολογικό για μένα σίγουρα μπορεί και να μην είναι φυσιολογικό για κανέναν από εσάς. Και σημασία δεν έχει τι κάνει ο καθένας από εμάς στη ζωή του όσο δεν βλάπτει κάποιον άλλον. Απλά και κατανοητά.
Δηλαδή τι κακό σου κάνει εσένα άμα εγώ θέλω να βγω έξω με λοφίο στο κεφάλι; Σου φαίνεται αστείο; Γέλα αλλά μην κοροϊδεύεις και κυρίως μην χλευάζεις γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει που μπορεί να βρεθεί αυτό το λοφίο. Κι αυτό διόλου δεν είναι απειλή αλλά μια απλή επισήμανση του τι ενδέχεται να ακολουθήσει τον χλευασμό.
Είμαστε όλοι σκασμένοι από προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα έχουμε και τον πάσα ένα να μας κάνει υποδείξεις με ποιον θα κάνουμε παρέα και τι γνώμη έχουμε για το κάθε τι. Πιστεύεις πως η γη είναι επίπεδη; Καλά κάνεις και το πιστεύεις. Δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω το κεφάλι σου και να σου βάλω μέσα επιστημονικά δεδομένα για να ξεστραβωθείς. Αφού δεν θες είναι προφανές.
Το θέμα γίνεται πιο περίπλοκο όταν εμπλέκονται συμπεριφορές. Δηλαδή αν εσύ στην αδιαφορία αντιδράς με αδιαφορία πρέπει να το κάνω κι εγώ; Γιατί; Υπογράψαμε συμβόλαιο και κινδυνεύω με καμιά ρήτρα και δεν το ξέρω; Ή μήπως αν εγώ στην αδιαφορία επιλέξω να συμπεριφερθώ με αγάπη, νoιάξιμο κι ενδιαφέρον θα χριστώ σύγχρονη Μαρία Τερέζα; Ούτε καν! Αλλά αν εμένα αυτό μου αρέσει εσένα σου περισσεύει.
Δεν είναι αλάτι το φυσιολογικό για να πεις εδώ έχει πέσει πολύ κι εκεί λίγο. Που και σ’ αυτήν την περίπτωση άλλος μπορεί τα θέλει το φαΐ του τσιτσέλι βρε αδερφέ κι άλλος εντελώς ανάλατο…μη φας αν δεν σ’αρέσει! Δεν θα σε ρωτήσει κιόλας!
Σημασία δεν έχει τι κάνει ο καθένας από εμάς και τι επιλογές είναι αυτές που διαλέγει για να πορευτεί. Σημασία έχει να είμαστε όλοι όσο γίνεται περισσότερο ευτυχισμένοι, γεμάτοι και ικανοποιημένοι από τον τρόπο που ζούμε, ντυνόμαστε, τρώμε, αγαπάμε ή μισούμε. Εμείς, όχι οι άλλοι! Δεν θα έρθω να σου πάρω το κεφάλι αν δεν σε χωνεύω και πολύ καλά θα κάνεις να με αποφύγεις αν με δεις στον δρόμο και δεν με συμπαθείς. Τίμιο, σταράτο και μπεσαλίδικο. Όλα τα άλλα είναι να ΄χαμε να λέγαμε και να ΄χουμε να πούμε.
Αναλωνόμαστε στο τι κάνουν οι άλλοι κολλώντας τους την ταμπέλα του μη φυσιολογικού λες κι εμείς είμαστε το άκρων άωτον της φυσιολογικότητας, ξέρω ‘γω. Δηλαδή κάπου όπα συνάνθρωπε γιατί όλοι έχουμε λαλήσει και για πότε μπορούμε να γίνουμε μεταξύ μας «πάρ’ τα Λίζα και κάν’ τα κορνίζα» χαμπάρι δεν θα πάρουμε. Αφού το βλέπεις, όλα είναι ρευστά και καθόλου σταθερά.
Παρακαλείσθε να διατηρείτε την ψυχραιμία σας και καλό θα είναι να κοιτάμε την καμπούρα μας πρώτα προτού υψώσουμε το δάχτυλο να κάνουμε ντα κάποιον που δεν «εγκρίνουμε» ως προς το οτιδήποτε. Το αλάθητο δεν το έχει ούτε ο Πάπας κι αφήστε τους να λένε.
