Πόσα τραγούδια έχουν κλέψει τις στιγμές σου;

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πόσα τραγούδια έχουν κλέψεις τις στιγμές σου; Πώς κάθε τους στίχος παίζει με σένα; Κάθε φορά που δάκρυα καίνε στα μάτια σου, ξανά ηχεί εκείνη η μελωδία που σε κάνει να θες να γελάσεις, να κρύψεις τη θλίψη, το παράπονο, τη ζήλια. Κάτι που πόθησες να έρθει σε σένα, αλλά δεν ήρθε ποτέ.

Κάτι που σου έμοιαζε με αλήθεια, αλλά ήταν μασκαρεμένο το ίδιο το ψέμα. Κάτι που δεν ήξερες καν την ύπαρξή του, αλλά τώρα σε επισκέπτεται συχνά στο ίδιο βαγόνι.

Και κάπου εκεί σου φωνάζει ο στίχος να μη δειλιάζεις, να πνίγεις τη θλίψη, τον οίκτο, το ψέμα. Οι αλήθειες γερνούν κι αυτές όπως όλοι.

Παραμορφώνονται στις σκόνες του χρόνου. Άπλυτα ρούχα οι στιγμές μας, γεμάτα λεκέδες. Άλλοι απ’ αυτούς βγαίνουν στην πρώτη τους πλύση, άλλοι έγιναν για να μείνουν στο ίδιο σημείο. Εκείνες οι σταγόνες του κρασιού παραδείγματος χάριν, έπεσαν τυχαία όσο γελούσες. Ένα κρασί κόκκινο, ημίγλυκο κι ακριβό πάνω σε ένα λευκό σου σατέν.

Πώς γίνεται να ξεχάσει το ρούχο τις ακριβές σου στιγμές; Στιγμές που σου χάρισαν γέλιο, δράμα ή ξενύχτι. Υπάρχουν μέρες και νύχτες ακόμη που δεν έφτασαν στο κατώφλι σου. Κι όμως θα τις ακούσεις από στόματα ξένα.

Στίχους χιλιοειπωμένους για συναισθήματα που δεν ακούμπησες ακόμη ούτε στη σκέψη. Πώς είναι δυνατόν εκείνος πάνω στη σκηνή να ξέρει για σένα; Είναι κουτό, αλλά όντως υπάρχει. Μια προφητεία που σε προδίδει στεγνά.

Ξέρεις τι θα γίνει προτού έρθει σε σένα. Αυτό είναι η μαγεία. Ενώ ξέρεις, να την πατάς. Ενώ βλέπεις σημάδια στο σώμα, να τα κρύβεις. Ενώ είσαι εσύ, να σε υποδύεται άλλος.

Πόσοι κομπάρσοι καλλιτέχνες μύρισαν τις ανησυχίες σου κι έκαναν τέχνη;

Πόσοι συνθέτες πήραν το δάκρυ σου κι έκαναν ταξίδια στη μέση μιας λίμνης; Είναι πολλά ακόμη εκείνα που περιμένουν σε γωνίες, πλατείες και τρένα. Αντέχεις να ακούσεις;