Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Και ξάφνου ο εγκλεισμός στα σπίτια μας λόγω του κορωνοϊου , μετατράπηκε σε καθημερινότητά μας. « Γιαγιά όλη αυτή η κατάσταση θυμίζει πόλεμο;», ρώτησα την γιαγιά μου που έζησε στον πόλεμο του 1941.
«Χειρότερα είναι παιδί μου. Τουλάχιστον τότε ήμασταν πιο ελεύθεροι», μου απάντησε και με έβαλε σε σκέψεις.
Ελεύθεροι;
Αλήθεια πώς ορίζει ο καθένας από εμάς την ελευθερία του;
Έχω την εντύπωση πως και πριν τον εγκλεισμό μας δεν είμασταν ελεύθεροι.
Εγκλωβισμένοι μπροστά σε μια οθόνη είτε υπολογιστή, tablet ή κινητού, είχε γίνει η προέκταση του χεριού μας. Αγνοώντας τον συνομιλητή μας και απορροφημένοι από την εκατοστέ συσκευή , ήμασταν παρόν σωματικά αλλά απών ψυχικά και συναισθηματικά.
Ο εικονικός κόσμος έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάθε δραστηριότητά μας.
Άραγε έπειτα από τόσες μέρες οι περισσότεροι απορροφημένοι μπροστά από μια άψυχη οθόνη ,χάνοντας την οπτική σε συνδυασμό με την λεκτική επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα έχουμε καταλάβει το μεγάλο λάθος που πράτταμε ασυναίσθητα τόσο καιρό;
Χάναμε στιγμές αντί να τις ζούμε στο έπακρο. Μέναμε κλεισμένοι στα σπίτια μας από επιλογή ενώ θα μπορούσαμε να ξεχυθούμε στην εξοχή, να γελάσουμε, να μιλήσουμε, να εξερευνήσουμε.
Τώρα που έχουμε στερηθεί την ελευθερία μας ας γίνει η αφορμή να αναλογιστούμε τα λάθη μας. Και το μεγαλύτερο από αυτά είναι η αποξένωση και κατόπιν η έλλειψη αλληλεγγύης.
Ας ελπίσουμε το τέλος αυτού του δράματος να είναι η αρχή μιας νέας ζωής. Ενός καλύτερου κόσμου ο οποίος να βασίζεται σε αξίες που έως τώρα είχαν χαθεί.
Comments are closed