Γράφει η Αριάδνη
Όλοι μέσα σε “κουτάκια” μεγαλώνουμε. Σε κουτάκια και με ταμπελίτσες.
Με ρόλους που μας τριβελίζουν το μυαλό από παιδιά.
Πώς πρέπει να είμαστε σαν αγόρια ή κορίτσια, σαν άντρες ή γυναίκες, σαν σύζυγοι και σαν γονείς, ακόμη και σαν παππούδες ή γιαγιάδες.
Τι πρέπει να φοράμε, τι πρέπει να σκεφτόμαστε, τι πρέπει να προσπαθούμε, τι πρέπει να αποκτήσουμε, τι πρέπει να προσφέρουμε, πόσο πρέπει να μιλάμε ή να σωπαίνουμε, ακόμη και τι πρέπει να ονειρευόμαστε.
Πρέπει, και ποιος ορίζει αυτά τα πρέπει; Οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι.
Γιατί ο καθένας μας έχει τα “θέλω” του. Αυτά που θέλει από τον εαυτό του, από τους ανθρώπους του, από τη δουλειά του, από τη ζωή του.
Τώρα γιατί ξεχνάμε τα δικά μας θέλω και κυνηγάμε τα πρέπει των άλλων, όσο μεγαλώνω, τόσο πιο δύσκολο μού είναι να το καταλάβω.
Το μόνο που “πρέπει”, είναι να κάνει ο καθένας μας ό,τι ποθεί η ψυχούλα του, σαν ελεύθεροι άνθρωποι που είμαστε, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε πως η δική μας ελευθερία σταματάει, εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου.
Αυτό ίσως να είναι το μοναδικό “πρέπει” που αξίζει να μάθουμε και να εμπεδώσουμε εμείς και τα παιδιά μας.
Και τότε όλα θα είναι πιο εύκολα, καθώς θα ασχολούμαστε με τα δικά μας “θέλω” και μόνο.
Τότε ίσως να πάρουμε μια μικρή γεύση, από το τι σημαίνει να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι!
