Πόσο βαρετό θα ήταν, να ήμασταν όλοι ίδιοι..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Λέγεται “κράτα κοντά τους φίλους σου και πιο κοντά τους εχθρούς σου”.
Διαφωνώ ή ίσως να συμφωνώ εν μέρει.
Αν ήμουν επιχειρηματίας ας πούμε θα ήθελα να είχα κοντά τους ανταγωνιστές.

Αλλά γιατί εχθρούς;
Για ποιο λόγο, με ποιο σκεπτικό και ποιο συναίσθημα;

Τι μπορεί να είναι αυτό που μπορεί να με ενώνει και να με χωρίζει με τους άλλους ανθρώπους;
Η διαφορετικότητα, η ψυχή, οι τρόποι, το πνεύμα τους;
Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι αγαπώ πολύ την διαφορετικότητα.

Φανταστείτε έναν κόσμο που θα ήμασταν όλοι ίδιοι.
Σίγουρα θα ήμασταν όλοι πλακωμένοι μεταξύ μας.
Άρα είναι η διαφορετικότητα που μας ενώνει και μας χωρίζει.

Με άλλους τα πάμε μια χαρά και με άλλους όχι.
Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ταΐζουμε εχθρούς.
Δεν συμφωνώ μαζί σου και τι έγινε;

Πες την άποψη σου, ζήσε όπως θέλεις κι αν δεν σε συμπαθώ μπορώ πολύ εύκολα να μην σε βλέπω, να μην σε ακούω.
Αλλά θα σε σέβομαι και δεν θα προσπαθήσω να σε βλάψω.
Θα πω βέβαια την άποψη μου, γιατί κανείς δεν μπορεί να μου κλείσει το στόμα κι αυτή η γλώσσα μου μαχαίρι έχει όταν χρειάζεται, αλλά κι η δική σου άποψη καλοδεχούμενη.

Το να είσαι διαφορετικός δεν σε κάνει εχθρό μου, αντ’αυτού ίσως μάθω και κάτι από εσένα, κάτι καλό που θα με κάνει καλύτερο ή κάτι κακό που θα το χρειαστώ ως προς αποφυγήν.

Όλα χρειάζονται και τα καλά και τα κακά, αρκεί να ξέρεις πως να τα
χρησιμοποιείς.

Και κάθε μέρα ζούμε και μαθαίνουμε, κάθε μέρα τοποθετούμε ακόμη ένα λιθαράκι στην γνώση μας, “στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα”! κι ακόμη ένα λιθαράκι στην ψυχή μας.

Οπότε δεν χρειαζόμαστε εχθρούς αλλά συνοδοιπόρους. Κι όποιος κατάλαβε!