Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.
Πόσο κοντά άραγε αντέχουμε να μας πλησιάσει ο σύντροφος μας; Μήπως αλλάζουμε συντρόφους συνέχεια ακριβώς για να μην έχουμε ποτέ τον χρόνο να δεθούμε;
Ένα πολύ βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε αν δεν έχουμε κάνει ποτέ μακροχρόνια σχέση ή αν πάντα κάτι βρίσκουμε για να χωρίζουμε με τους συντρόφους μας είναι τα παραπάνω.
Αν στις παραπάνω σειρές αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τότε η αιτία βρίσκεται πίσω στον χρόνο. Είναι δύσκολο να επενδύσουμε συναισθηματικά σε έναν άλλον άγνωστο άνθρωπο όταν τα βασικά πρόσωπα της ζωής μας, οι άνθρωποι που μας γαλούχησαν δεν μας έδωσαν αγάπη τόση ώστε να “χορτάσουμε” καλύπτοντας την ανάγκη μας αυτή στα πρώτα χρόνια της ζωής μας.
Όταν οι γονείς μας σκεφτόντουσαν να μας πάρουν αγκαλιά για να μη μας “κακομάθουν”, να μη μας χαϊδέψουν για να μη γίνουμε μαμόθρεφτοι και να μη συζητούν μαζί μας γιατί τα παιδιά “δεν κάνει να ξέρουν”.
Καθώς λοιπόν δεν μπορούμε να επενδύσουμε στις σχέσεις μας, πολλές φορές μπορεί ο σύντροφος μας ή οι φίλοι μας, μας κατηγορούν ότι είμαστε πολύ αναβλητικοί και αναποφάσιστοι. Είναι στα αλήθεια έτσι ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό;
Συνήθως, οι άνθρωποι που τείνουν να είναι αναβλητικοί, είναι τελειομανείς, με αποτέλεσμα να πρέπει να οργανώσουν κάτι πρώτα στο μυαλό τους στην εντέλεια, κανονίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια πριν αρχίσουν να το κάνουν πράξη.
Όλο και κάτι νιώθουν ότι δεν έχουν σκεφτεί, με αποτέλεσμα να μην ξεκινούν ποτέ να το κάνουν στην πράξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι που είναι κοντά τους να θυμώνουν, καθώς νομίζουν ότι όλο αυτό γίνεται επίτηδες.
Επιπλέον μπορεί να μην αντέχουμε κάποιον πολύ κοντά μας, ακριβώς επειδή τείνουμε να επικρίνουμε συνεχώς τη συμπεριφορά του, τον τρόπο που χειρίζεται τα πράματα, τα όσα δεν κάνει καλά κλπ.
Όμως οι τελειομανείς καταλαμβάνονται από πολύ μεγάλο άγχος και καταναλώνουν πολύ μεγάλη ενέργεια στο να σκέφτονται και την παραμικρή λεπτομέρεια!! Για την ακρίβεια αυτό τις περισσότερες φορές έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία και στις αυξημένες προσδοκίες που είχαν οι γονείς τους από τους ίδιους.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να θεωρούμε ότι δεν αξίζουμε την αγάπη και την τρυφερότητα των συντρόφων μας και συνεπώς να επιλέγουμε το ίδιο μοτίβο συντρόφων. Δηλαδή, αν σκεφτούμε λίγο τις σχέσεις που κατά καιρούς έχουμε κάνει, θα διαπιστώσουμε ότι οι σύντροφοι μας είναι απορριπτικοί και επικριτικοί μαζί μας.
Αν κάποια φορά μας διαλέξει ένας σωστός σύντροφος, εμείς δε μπορούμε να συνυπάρξουμε μέσα στη σχέση, γιατί δεν αντέχουμε και τον διώχνουμε! Γι’ αυτό αγκαλιάστε τα παιδιά σας απεριόριστα, για να γίνουν ενήλικες ικανοί να κάνουν υγιείς σχέσεις!!
LoveLetters
