Γράφει η Αριάδνη.
Κι όταν φεύγει ο έρωτας, αν είσαι τυχερός, έρχεται η αγάπη. Ένα αίσθημα πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, πιο δοτικό. Έτσι λένε.
Κι εγώ αναρωτιέμαι, τι αλλάζει άραγε ξαφνικά όταν αρχίζεις να αγαπάς τον άλλον;
Δεν θέλεις πια να είναι η πρώτη καλημέρα σου και η τελευταία καληνύχτα σου;
Σταματάς να τον σκέφτεσαι συνέχεια; Δεν σού λείπει πια όταν είναι μακριά σου;
Δεν ανυπομονείς να τον δεις και να χωθείς στην αγκαλιά του ;
Δεν θέλεις να χαθείς στα μάτια του και να νιώθεις να σε τυλίγει η αγάπη του και να γαληνεύει την ψυχή σου;
Δεν πεθαίνεις για ένα του άγγιγμα, μια πονηρή ματιά του;
Δεν σου κόβεται η ανάσα όταν σε κοιτάει με πάθος και σου δείχνει πόσο σε θέλει;
Μήπως δεν είναι άραγε ο ίδιος άνθρωπος που ξεχώρισες για την ψυχή του, θαύμασες για το μυαλό του και γι’αυτά τον ερωτεύτηκες και τον αγάπησες;
Τι αλλάζει αλήθεια; Ποια είναι αυτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έρωτα και την αγάπη και ποιος τη βάζει τελικά;
Ποιος προεξοφλεί ότι όταν αγαπάς και θέλεις να νιώθει ο άλλος ασφαλής ότι είσαι δίπλα του, να του δίνεις λόγους να χαμογελάει, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι δεν θέλεις να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς; Ότι σταματάς να είσαι ερωτευμένος και να τρελαίνεσαι στην σκέψη ότι μπορεί να τον χάσεις;
Γιατί άραγε οι άνθρωποι πρέπει να στρογγυλοκαθόμαστε πάνω στη σιγουριά και την ασφάλεια της αγάπης και να παραμελούμε τον έρωτα;
Γιατί η αλήθεια είναι πως ο έρωτας δεν φεύγει όταν έρχεται η αγάπη, αλλά όταν σταματάμε να τον “ποτίζουμε” με γλυκόλογα, αγκαλιές, φιλιά και γενικότερα παρουσία με τον οποιονδήποτε τρόπο. Και δεν είναι ότι φεύγει γιατί είναι εγωιστής, αλλά γιατί μαραζώνει και πονάει και επιλέγει την φυγή για να λυτρωθεί.
Φεύγοντας όμως, αυτό που αφήνει πίσω του είναι μια αγάπη μισή, λειψή. Μια αγάπη συντροφική, φιλική, ανθρώπινη, αλλά σίγουρα όχι ερωτική. Μια αγάπη που γίνεται νοιάξιμο, ενδιαφέρον και που θα είναι για πάντα μέσα σου, έτοιμη να δοθεί στον άλλον μιας κι έχει το όνομα του πάνω της, γιατί η αληθινή αγάπη ποτέ δεν εξαφανίζεται.
Και ίσως τελικά αυτό που θα πρέπει να αποφασίσει ο καθένας μας για την ζωή του είναι, πόσο του αρκεί μια τέτοια αγάπη.
Join the discussion