Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.
Από μικροί ονειρευόμαστε πότε θα γίνουμε 18, να είμαστε ανεξάρτητοι, να μην δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ονειρευόμαστε ότι όταν φτάσουμε στην ηλικία αυτή, θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε τον πατρικό ζυγό και να πορευτούμε στη ζωή όπως νομίζουμε εμείς. Πόσο όμως ανταποκρίνεται το παραπάνω στην πραγματικότητα;
Ενηλικίωση δεν είναι όμως απλά το να γίνουμε 18 και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Η πατρική μας οικογένεια μας έχει γαλουχήσει και η προσωπικότητα μας έχει αναπτυχθεί με βάση συγκεκριμένα πρότυπα, τα οποία ακολουθούμε σε όλη την ζωή μας και μεταφέρουμε και στην οικογένεια που δημιουργούμε εμείς, την πυρηνική μας οικογένεια. Το παραπάνω συνεπάγεται ένα κόστος για εμάς σε προσωπικό επίπεδο.
Συνεπώς, ενηλικίωση σημαίνει να αναγνωρίσουμε ποια κομμάτια από τον ρόλο που είχαμε στην πατρική μας οικογένεια και κουβαλάμε ακόμα δεν τα θέλουμε πια και πρέπει να αποτινάξουμε. Η αναγνώριση είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο κομμάτι. Το αμέσως επόμενο δυσκολότερο, είναι να τα δουλέψουμε και να δούμε πώς θα τα αποβάλλουμε.
Πολλές προσδοκίες φέρει μαζί της η ενηλικίωση. Προσδοκία για το πώς θα είναι όταν πια θα παίρνουμε μόνοι μας τις αποφάσεις, προσδοκία για την φοιτητική ζωή, προσδοκία για το πώς είναι να μένεις σε δικό σου σπίτι, προσδοκία ακόμα και για τις διαπροσωπικές σκέψεις. Από μικροί βλέπαμε τους μεγαλύτερους να μην έχουν την υποχρέωση του σχολείου και στα μάτια μας φάνταζαν τόσο “ελεύθεροι” και “ανέμελοι”. Όλα τα παραπάνω φυσικά ενισχύονταν και από τους γονείς μας, από τους οποίους ακούγαμε ατάκες τύπου: “Μέχρι να γίνεις 18 θα κάνεις ό,τι σου λέμε εμείς. Όταν ενηλικιωθείς θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.”
Έχοντας τα παραπάνω λόγια να μας τριβελίζουν το μυαλό, η προσδοκία μας ήταν πότε θα γίνουμε 18 και θα είμαστε πλέον ενήλικοι. Κανείς όμως δεν μας έμαθε τα πλέον βασικά. Την αγάπη προς τον εαυτό, την αυτοεκτίμηση, το να γνωρίσουμε τις ικανότητες μας και να αναπτύξουμε όλο το δυναμικό μας. Το κυριότερο εφόδιο όμως που δεν αποκτήσαμε ποτέ στην πορεία μας προς την ενηλικίωση, είναι το να δεχόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους άνευ όρων. Η άνευ όρων αποδοχή είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια. Σε αποδέχομαι δεν σημαίνει ότι συμφωνώ και σε όλα μαζί σου. Σε αποδέχομαι σαν άνθρωπο και σαν οντότητα και δεν θέλω να σε αλλάξω για να μπορείς να είσαι δίπλα μου.
Μην έχοντας τα παραπάνω όπλα στη φαρέτρα μας, μπήκαμε στον δρόμο της “ενηλικίωσης”. Μοιάζει σαν να μπήκαμε ξυπόλυτοι σε έναν δρόμο με πολλές μικρές και κοφτερές πέτρες. Ένα λάθος πάτημα και ο πόνος είναι οξύς και απρόβλεπτος.
Η πραγματική ενηλικίωση έρχεται όταν πια δεν εξαρτώνται τα συναισθήματα μου από τα συναισθήματα των γύρω μου. Όταν πια δεν θα έχω ανάγκη από κάποιον άλλον να μου ρυθμίσει το συναίσθημα μου, όταν πια θα έχω μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου, να έχω εμπιστοσύνη στις ικανότητες μου και να βγω από τους ρόλους του παρελθόντος!
LoveLetters
