Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Μεγάλωσα πια και κανείς δεν με είχε ενημερώσει για αυτά τα οποία θα αντιμετωπίσω.
Το μόνο που ήξερα είναι ότι με τίποτα δεν ήθελα να γίνω σαν κι εσένα.
Μετά από μια έξαλλη εφηβεία διαπίστωσα ότι η δική μου επανάσταση έγκειται στο να σε απομυθοποιήσω.
Να σε κατεβάσω από το βάθρο που σαν παιδί σε είχα ανεβάσει, να μην βρίσκεσαι πια στο απυρόβλητο, να αποκτήσεις γήινες διαστάσεις, πραγματικές, κι έτσι, ανθρώπινη πια, να σε λιθοβολώ και να σε χτυπάω με τα λόγια μου.
Αργά και βασανιστικά και η κάθε μου λέξη να φροντίζω να σου αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην καρδιά σου. Δεν είναι ότι σε μισούσα. Είναι που πίστευα ότι με το να σε απορρίπτω εγώ θα γίνω κάτι καλύτερο και θα καταφέρω όσα εσύ δεν κατάφερες να κάνεις στη ζωή σου.
Και τώρα… πέρασε ο καιρός και τα λόγια μου άρχισαν να μαλακώνουν. Μεγάλωσα και θέλω τα χέρια σου όχι για να με στηρίξουν στα πρώτα μου βήματα ή να μου χαϊδέψουν τα μαλλιά όταν πονάω. Μεγάλωσα και σε θέλω δίπλα μου γιατί κατάλαβα πως η ζωή δεν σου έρχεται με οδηγίες χρήσης και η παρουσία σου για μένα είναι παρηγορητική. Δεν θέλω επιβράβευση ούτε κανάκεμα.
Μεγάλωσα και κατάλαβα πως μου αρκεί να ξέρω πως υπάρχεις και είσαι εκεί τόσο στα δύσκολα όσο και στα εύκολά μου. Γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που είδα στη ζωή μου και ο μόνος που πλέον θεωρώ ότι με καταλαβαίνει όσο κανείς.
Κι ας διαφέρουμε τόσο… Κατά βάθος ίδιες είμαστε μαμά.. Μεγάλωσα και βλέπω στα μάτια της κόρης μου τα δικά μου και σκέφτομαι πόσο θα με πληγώσουν τα λόγια της με την σειρά της. Πως κι εκείνη θα κάνει τον κύκλο της και η σχέση μας θα έχει σκαμπανεβάσματα και συγκρούσεις. Μεγάλωσα και έπρεπε να γίνω κι εγώ μαμά μιας κόρης για να καταλάβω πόσο σε πόνεσα μαμά.
Πώς το άντεξες και σήκωνες τόσα βάρη και στεναχώριες στις πλάτες σου κάθε μέρα, μου λες; Πως έβρισκες τη δύναμη κάθε φορά και συνέχιζες; Σε θαυμάζω μαμά. Και σε αγαπάω. Και για να ξέρεις… μεγάλωσα και πλέον θέλω να γίνω σαν τη μαμά μου!
LoveLetters
