Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Σήμερα κάποιος με ρώτησε ποιος είσαι.
Τι είσαι για μένα.
Πώς σε φωνάζω όταν θέλω να μιλήσω για σένα.
Όλοι θέλουν να μάθουν κάτι για σένα.
Ποιος είσαι, τι κάνεις, τι σπούδασες, πού δουλεύεις, πόσα βγάζεις, τι αυτοκίνητο οδηγάς.
Σε ποια περιοχή μένεις..
Κι εγώ τι να τους πω που δεν πρόσεξα ποτέ αυτές τις άχρηστες πληροφορίες;
Πώς να τους πω πως ξέρω για σένα μόνο πώς φιλάς και πώς με κρατάς μέσα στα χέρια σου.
Πώς μου αφήνεις σημάδια στο πέρασμά σου, κι εγώ τα αγγίζω τρυφερά όταν δεν με βλέπεις.
Πώς να τους πω πως για μέρες δεν με αφορούσε το όνομά σου γιατί στα δικά μου κατάστιχα, ήσουν ο έρωτας, η καύλα, το πάθος και ο πόθος μου;
Πώς να τους εξηγήσω πως δεν με νοιάζει ούτε το αυτοκίνητό σου, ούτε το σπίτι σου, ούτε η δουλειά σου.
Πώς να τους πω πως το μόνο που με νοιάζει είναι εκείνο το “μου λείπεις” που σου είπα ξημερώματα, και λίγο μετά ήσουν στην πόρτα μου.
Πώς να καταλάβουν οι άνθρωποι που έμαθαν να μιλούν με αριθμούς και φίρμες από ρούχα, για εκείνο το “σε θέλω” που με κάνει να τα αφήνω όλα για να έρθω κοντά σου.
Κι έτσι δεν τους απάντησα..
Δεν είχα λόγο.
Ούτε θα καταλάβουν, ούτε θα νιώσουν.
Τους χαμογέλασα και σιώπησα..
Πώς να εξηγήσεις άλλωστε τον έρωτα, στους άνιωθους αυτού του κόσμου;
