Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς!
Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, μ’ ακούς;
Σε θέλω όσο δεν θέλησα ποτέ κανέναν άλλον στη μέχρι τώρα ζωή μου.
Μ’ ακούς;
Όχι, δεν μπορείς να με ακούσεις και φταίω εγώ και μόνο εγώ γι’ αυτό.
Γιατί η φωνή μου είναι λεπτή και εύθραυστη σαν γυαλί, που αν σπάσει φοβάμαι πώς θα πληγώσει τον άκρατο εγωισμό μου.
Όμως, από την άλλη σκέφτομαι πως αν δεν το τολμήσω θα μείνω μια ζωή να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν είχα κάνει εγώ το πρώτο βήμα.
Αν δε δίσταζα να σου εξομολογηθώ το μεγάλο, το διψασμένο έρωτα μου για σένα. Σκέφτομαι πώς είναι ίσως κρίμα.
Κι άδικο…
Άδικο για μένα, για εμάς.
Να μην μπορέσουμε να βρούμε κοινό σημείο πορείας.
Θέλω τόσο να στο φωνάξω, να στο δείξω με όλη την ψυχή μου!
Είμαι ερωτευμένη μαζί σου!
Όμως, κάτι με τραβάει. Κάνω πίσω την τελευταία στιγμή και δεν τολμώ να σου εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Ίσως είναι αυτός ο φόβος και η ανασφάλεια που με κυριεύει όταν βρίσκομαι κοντά σου. Ο φόβος ότι μπορεί να σε χάσω για πάντα και να μη σε ξαναδώ. Κι αυτό δεν ξέρω αν είμαι αρκετά δυνατή για να το αντέξω.
Πονάει η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη.
Δεν θέλω να σκέφτομαι πώς δεν θα χαθώ ξανά σε αυτά τα λαμπερά σου μάτια, τον καθρέφτη της ψυχής σου.
Αυτής της ψυχής που θα ήθελα τόσο πολύ να ανοίξει τα πέπλα της και να με τυλίξει στη ζεστασιά της.
Να χαθώ μέσα της και να μην ξυπνήσω ποτέ.
Να ταξιδέψω μαζί της σε μέρη μαγικά, να ονειρευτώ και να γευτώ την απλότητα και το χάδι της αγάπης της.
Να νοιώσω ότι κανείς και τίποτα δεν θα με κάνει να δακρύσω ποτέ ξανά , παρά μονάχα εσύ από απέραντη ευτυχία.
Δώσε μου μία ευκαιρία και μετά αποφάσισε.
Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος, ας μην τον αφήσουμε να χαθεί δίχως να ζήσουμε λίγες από τις μαγικές του στιγμές μαζί..
Γιατί έστω και λίγο αν με αγαπάς, δεν είναι κρίμα να πάει χαμένη αυτή η αγάπη; Σκέψου να λήξει άδοξα πριν καν αρχίσει!
Αναρωτήσου πόσες αγάπες έχουν χαθεί στο ατέλειωτο, το ατέρμονο σύμπαν που μας περιβάλλει;
Επειδή ποτέ δεν τόλμησαν και δεν κατάφεραν να συναντηθούν, λόγω ανασφάλειας, φόβου και αβεβαιότητας…
Αναρωτιέμαι μήπως τη νύχτα τ’ αστέρια που πέφτουν είναι αγάπες που σβήνουν πριν ακόμη προλάβουν να λάμψουν.
Ας μην καταλήξει κι η δική μας αγάπη σαν ένα από αυτά τα αστέρια που απογοητευμένα πέφτουν στη θάλασσα για να σβήσουν το φως τους.
Σβήνουν και γίνονται ταξιδιάρικος αφρός στην επιφάνεια. Αφρός που κυματίζει ατέλειωτα βράδια με ιστορίες άλλων ερωτευμένων, που τόλμησαν κι απολαμβάνουν το χάδι της θάλασσας, αγκαλιά.
Γι ’αυτό, ψυχή μου, σου λέω έλα και μην αργείς.
Χάνεται ο χρόνος. Περνά και δεν περιμένει για πάντα ποιος από τους δυο μας θα κάνει το πρώτο βήμα.
Εσύ ή εγώ; Διάλεξε…
Κι αν είναι να πληγωθώ, τουλάχιστον ας έχω την ευκαιρία να μάθω. Ας μη μείνω με το αβάσταχτο ερώτημα του τι θα γινόταν αν…
Ένα «αν» που αφήνει πάντα μια πικρή γεύση στο στόμα, όσο και αν δεν το επιδιώκεις.
Μα εγώ δεν τα θέλω τα πικρά του έρωτα.
Τα γλυκά του θέλω, τα μελωμένα.
Και θα τα διεκδικήσω. Θα τολμήσω κι όπου μας βγάλει…
LoveLetters
