Σαν ένα παραμύθι, απ’ άλλο κόσμο, σ’άλλο χρόνο!

Γράφει η Ελένη Καρβουνάρη

Ήταν κι αυτές που πλάθαν παραμύθια.
Ήταν κι αυτές που τα αφηγούνταν.
Ήταν κι αυτές που τα ζούσαν
Ήταν και αυτή που υπήρχε μέσα σ αυτά

Ουρανοκατέβατα προσγειωμένο σε λάθος εποχή.
Όχι δεν ήθελε πρίγκηπα να της δώσει το φιλί της ζωής και ν’ αρχίσει να ζει απ την αρχή.
Όχι δεν ήθελε βάτραχο να τον φιλήσει και να γίνει πρίγκηπας.

Όχι δεν ήθελε κυνηγό να σκοτώσει τον κακό τον λύκο και να ελευθερώσει τη γιαγιά απ την κοιλιά του!
Όχι δεν ήθελε ούτε το ασχημόπαπο να μεταμορφωθεί σε όμορφο κύκνο.

Της ταίριαζε πιότερο εκείνος ο καμπούρης με το κλειστό μάτι που κάθε μέρα ανέβαινε στο καμπαναριό κι ο ήχος της καμπάνας ακουγόταν σ όλη την πόλη.

Αυτός μυστικά καλούσε την καρδιά της κοντά του.
Συναντήθηκαν εκεί ψηλά, μακριά από την ηχηρή πραγματικότητα.
Γονάτισε στο κρύο πάτωμα και τον κοίταζε να μην σηκώνει τη ματιά του από την καμπάνα, μα ήξερε πως με την άκρη του ματιού του την κοίταζε.

Η νύχτα άρχισε να πέφτει και εκείνη ακόμη εκεί.

Ώσπου την πλησίασε και αρχίνησαν οι δύο τους, σαν απόκοσμες μορφές, να φτιάχνουν το δικό τους παραμύθι.
Σε άλλο χρόνο!
Σε άλλο κόσμο!