Σαν ακρογιάλι θ’ ανοιχτώ!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου 

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
Ένας απέραντος ορίζοντας.
Χρώματα κι αρώματα, χάρμα οφθαλμών!

Ομορφιά όπου και να κοιτάξεις!
Γοητευτική, σαγηνευτική, αψεγάδιαστη.
Ωριμάζει, ανακυκλώνεται και ανανεώνεται.

Ποιος δεν αγάπησε τη φύση;
Ποιος δεν ερωτεύτηκε το δημιούργημά Του;
Ποιος δεν μαγεύτηκε από την ιεροτελεστία της ένωσης των ψυχών και των σωμάτων;

Σαν ακρογιάλι θ’ ανοιχτώ!
Θα απλώσω τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω, όπως η θάλασσα αγκαλιάζει τ’ ακρογιάλι.

Σαν βαρκούλα θα σε σεργιανίσω, στα απόκρυφα μέρη της καρδιάς μου.

Σαν σκιά δροσερή θα σε φιλοξενήσω, να αγναντεύεις ορίζοντες ανοιχτούς χωρίς φόβο και δισταγμό.

Σαν Ανοιξιάτικο αεράκι θα σε νανουρίσω.
Να κοιμηθείς, να ξαποστάσεις, να σπάσεις τις αποστάσεις που σε κρατούν μακριά μου.

Σαν πετραχήλι άγιο, μυστικά και μυστηριακά θα ακούσω για να σεβαστώ κάθε λέξη της ψυχής σου.

Σαν χορός που ξελογιάζει τις αισθήσεις, θα χορέψω στο ύφος της καρδιάς σου να σε συναντήσω.

Σαν σηκώσει τα φτερά του ο άνεμος, άστον να σ’ αρμενίσει σε πέλαγα αταξίδευτα και κορυφές απάτητες.

Εξάλλου, εσύ το ‘πες, πως η ζωή είναι καταπληκτική! Και απρόβλεπτη, θα προσθέσω εγώ!

Κι όποιος τολμά να ζήσει τη ζωή, έτσι και θα τη γεύεται!

Αφιερωμένο, στα όμορφα απρόβλεπτα και αναπάντεχα της ζωής μας που θέλουμε να ζήσουμε!