Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Αδελφέ μου, καθημερινά δόξαζε για την ύπαρξή σου.
Να ξυπνάς το πρωί και να λες, σήμερα η ημέρα μου είναι ευλογημένη, θα κυλήσει ομαλά και θετικά.
Πάψε πια να δυσφορείς. Η αύρα σου μεθά όταν εσύ παραλληρείς στην αγωνία, στο άγχος.
Τα χρώματά της ξεθωριάζουν και κραυγάζει να την αφήσεις ουράνιο τόξο να γενεί.
Κάθε φορά, κάθε στιγμή, κάθε ημέρα, τώρα και για πάντα.
Είσαι, απλά είσαι! Είσαι ο υπέροχος εαυτός σου!
Επιτέλους! Ξεμπέρδεψε εκείνες τις ρημάδες τις χορδές στις σκέψεις σου και παίξε μαζί τους!
Συνειδητοποίησε πως το φως της υπάρής σου και η προσευχή, πάντα εξισορροπούν, κατευνάζουν, δημιουργούν νέα μονοπάτια! Ο χρόνος περνά, μία στιγμή η ημέρα σου.
Άντε να σε δω,να σε καμαρώσω!
Σε αγαπώ να λες!
Με αγαπώ!