Γράφει η Κική Γ.
Δεν με βοηθάς, δεν με εξελίσσεις.
Δεν σε θέλω.
Δεν θα με ξεγελάσεις ποτέ πια.
Ούτε την αλαζονεία που μου
δημιουργείς θέλω, ούτε την υπεροψία,
ούτε την ψεύτικη άριστη εικόνα μου.
Με αντίκριζα στον καθρέπτη και ντρεπόμουν.
Θέλω να κοιτάω ψηλά – να νιώθω ότι πετάω.
Ποτέ δεν μου άρεσε να χαμηλώνω
το βλέμμα και να κοιτάζω χάμω.
Μου προκαλεί αποστροφή ότι σέρνεται.
Συνήθως αφήνει δηλητήριο ή γλοιώδεις ουσίες.
Αυτά στα ανώτερα όντα δεν αρμόζουν.
Δεν ήθελα ποτέ να με εξουσιάζει
οτιδήποτε με φθείρει.
Καθημερινά πάλευες με τη συνείδηση μου
και νικούσες και καυχιόσουν….
και με λυπούσε το αποτέλεσμα.
Όμως δυστυχώς παρέμενα απλός θεατής.
Στο μονοπάτι της ζωής πρέπει
να περπατάμε με σταθερά βήματα
και να αφήνουμε τα ίχνη μας
και την σφραγίδα μας,
με αριστοτεχνικό τρόπο – χωρίς φανφάρες.
Έχουμε ανάγκη και από το μυρμήγκι.
Έχουμε ανάγκη από αληθινές
και ειλικρινείς σχέσεις.
Δεν γίνεται όμως να ζητάμε ή να ονειρευόμαστε
όταν μέσα μας είμαστε σάπιοι.
Η μυρωδιά αυτή προκαλεί αποστροφή.
Δεν αρέσει σε κανέναν.
Η “καθαριότητα” βέβαια, δεν είναι απλή
υπόθεση. Θέλει κότσια και δύναμη.
Την βρήκα λοιπόν!
Σε αντιμετώπισα κατάματα και σε νίκησα.
Ζω και ευωδιάζω.
Σε νίκησα και δεν φοβάμαι τίποτα πια,
διότι ήσουν ο χειρότερος αντίπαλος
που έχω γνωρίσει…