Γράφει η Γεώρα
Ήμουν με μια φίλη, πίναμε μαζί καφέ. Σε κάποια στιγμή, γύρισε το βλέμμα της αλλού, πήρε ανάσα βαθιά, με κοίταξε πάλι και μου είπε, «Θέλω σε κάποιον να πω όσα με πνίγουν!». «Πες μου», της είπα, «είμαι εδώ».
«Τον αγαπούσα, τώρα όμως κάτι έχει παγώσει μέσα μου. Και φοβάμαι αυτό το συναίσθημα. Πώς γίνεται να λέω τον αγαπούσα και που πήγε η αγάπη μου; Μερικές φορές αισθάνομαι να πνίγομαι. Νιώθω να αντικρίζω μία ξένη. Και με στεναχωρεί αυτό. Θέλω να έρθει και να με πάρει μία αγκαλιά, να μου δείξει πως ενδιαφέρεται. Αισθάνομαι το δεδομένο του. Τι να κάνω; Τώρα θέλω να κλάψω. Και μπροστά του νομίζω θα κλάψω. Έχω χαθεί και φοβάμαι που χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, φοβάμαι αυτό το, τον αγαπούσα»
Σηκώθηκα αμίλητη από το τραπέζι. Πήγα και της έβαλα ένα ποτήρι νερό. Της το πρόσφερα με χαμόγελο και της είπα «Πιες το, θα σου κάνει καλό! Το χρειάζεσαι!» «Σε ευχαριστώ» μου είπε με φωνή έτοιμη να σπάσει. Ήπιε μια γουλιά και συνέχισε, σε ευχαριστώ που με άκουσες!
«Εγώ σε ευχαριστώ που μου ανοίχτηκες. Που με εμπιστεύτηκες. Να πας να του μιλήσεις. Αν θέλεις να δεις αν σώζεται κάτι. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να διαβάζουν -δυστυχώς- σιωπές. Μίλησέ του, για όλα όσα νιώθεις και κλάψε και μπροστά του. Ίσως και εκείνος να σε αισθάνεται απόμακρη. Στις σχέσεις μάτια μου, πρέπει πάντα να προσπαθούν και οι δύο. Αν ο ένας κουβαλάει μόνος του το φορτίο, δεν είναι σχέση.
Δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα και ποτέ δεν θα είναι. Αλλά πρέπει να μοιράζεσαι και τα όμορφα και τα άσχημα. Δεν πρέπει να έχουμε ή να είμαστε δίπλα σε ανθρώπους μόνο όταν χαμογελάμε. Δεν είμαστε αληθινοί έτσι. Ο άνθρωπός μας, πρέπει μας αγαπάει και στις συννεφιές μας!»
Είπε πολλά, σαν να άφησε λίγο το φορτίο της από πάνω της. Όταν έφυγε με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.
Καθώς μάζευα τα ποτήρια, είδα το ποτήρι με το νερό που της είχα προσφέρει. Θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τα «Χρυσαφένια λέπια του κροκόδειλου» της Μαλβίνα Κάραλη πως αν χρειαστεί να αφηγηθούμε την ζωή μας στην μαμά μας, να μην ντραπούμε, να μην μας λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. «Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκεί το ποτήρι νερό που λέγαμε…»
Εκείνη το είχε πει με έναν άλλο τρόπο. Εγώ το προσάρμοσα στα δεδομένα μου και σκέφτηκα πως αν τύχει και βρεθεί ένας άνθρωπος και σε εμπιστευτεί, σου ανοιχτεί για όσα περνάει, να του πας ένα ποτήρι νερό, να τον βοηθήσεις. Και κυρίως να μην τον κρεμάσεις, να μην τον πονέσεις που σε εμπιστεύτηκε. Να του κάνεις και μια αγκαλιά. Γιατί στην τελική, όλοι ευάλωτοι είμαστε. Και έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές να νιώσουμε την θαλπωρή και την αγάπη που προσφέρει μία μαμά! Αυτό μονάχα πρέπει να θυμόμαστε!
