Σε εσένα παιδί μου, που δεν θα γνωρίσω ποτέ!

Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Σε εσένα που δεν θα γνωρίσω ποτέ. Σε βλέπω σε άλλα πρόσωπακια. Σε έχω φανταστεί. Έχεις καστανά μαλλιά και καταπράσινα ματάκια. Έχει ξημερώσει Κυριακή και νιώθω τα ποδαράκια σου να μπλέκονται στα δικά μου κάτω από τα σκέπασματα.

Αγουροξυπνημενο είσαι, με τσιμπλιτσες στα ματάκια, κρατάς το αρκουδάκι αγκαλιά.
Δεν σου μιλάω για να μη ξεσηκώσω,μόνο γυριζω από τη μεριά σου και σε αγκαλιάζω και αυτή είναι η ώρα η δική μας. Η ώρα που κανένας δεν μπορεί να μας τη πάρει. Ούτε καν αυτή η δειλία που είχα και δεν τη νίκησα, ώστε τώρα να μην είσαι ένα όνειρο που θα φύγει όταν ξυπνησω, αλλά ενα ζωντανό με σάρκα και οστά.

Το παιδί μου.

Θέλω να σου ζητησω συγνώμη και θα ήθελα τόσο να καταλάβεις. Φοβήθηκα να γίνω η μητέρα σου. Φοβήθηκα πως δεν θα είμαι ικανή να σου προσφέρω αγάπη. Δεν εμπιστεύτηκα κανέναν για να μου δώσει αυτό το δώρο ζωής.
Αυτή την ευλογία. Βλέπεις δεν πολέμησα τους δαίμονες μου, όταν άρχιζα να μεγαλώνω, όχι να ωριμάζω και εγώ παιδί είμαι ακόμα, που κλαίει τις φορές που του λείπει η οικογένεια.

Γύρω μου οικογένειες να διαλύονται για ασήμαντες ίσως αφορμές και εγώ αυτόματα βάζω τον εαυτό μου στη θέση αυτών των παιδιών. Στη στεναχώρια, στην πίκρα και στο γιατί. Ρίσκο όλα θα μου έλεγες κάποτε μετά από χρόνια. Ακόμα και η ίδια η ζωή μας.Και πως να διαφώνησω. Μα..εγώ ευχομουν το τέλειο για σένα.

Το σωστό και να ωρίμαζα και εγώ μαζί με εσένα. Θα είχες τόσο δύσκολη δουλειά τελικά. Και δεν σου άξιζε. Και τώρα τα χρόνια πέρασαν και ίσως μέσα στη μοναξιά που επέλεξα να ακολουθησω στη ζωή να με “δικαιολογώ” που δεν θα γνωριστουμε ποτέ. Ξέρω όμως. Θα γινοσουν  ένα καλό παιδί.

Ευαίσθητο και το βλέμμα σου θα σκόρπιζε αγάπη… Μείνε στο κρεββάτι σκεπασμένο μη μου κρυώσεις. Έπιασε ψύχρα παιδί μου.