Γράφουν ο Μάνος Σαμοθρακής & η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Βαρέθηκα όλους αυτούς τους κανόνες και τα στερεότυπα, που γράφονται για μια σχέση.
Με κούρασαν οι συμβουλές, οι ταμπέλες, οι τακτικές, τα ζυγίσματα και τα μανιφέστα, που καθορίζουν μια αγάπη! Πώς θα κρατήσει, πώς θα μεγαλώσει, τι να κάνω, τι να μην κάνω;
Εγώ γουστάρω εσένα και θέλω να σε βλέπω μέρα – νύχτα στο πλάι μου. Δε με νοιάζει τι κουβαλάς, δε με νοιάζει αν έβγαλες 3 πανεπιστήμια και έχεις 2 μάστερ.
Δε με ενδιαφέρει καθόλου αν έχεις φίλους ή εχθρούς. Αν τηρείς όλες τις προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη και ατάραχη ζωή.
Εγώ θέλω να με ταράξεις και να μου αλλάξεις ακόμη και το δέρμα μου. Σαν φίδι να το πετάξω από πάνω μου και να φτιάξω εκείνο, που θα κουμπώσει με το δικό σου.
Ποιος τόλμησε να γράψει κανόνες για τον έρωτα; Ποιος ιερόσυλος έβγαλε οδηγίες για τον πόθο, για την τρέλα, για το χάσιμο της ματιάς; Θα ήταν πέρα για πέρα ηλίθιος.
Το δικό μας “μαζί”, δε χωράει σε βιβλία και τεφτέρια. Μόνο σε κρεβάτια 2 επί 2 που δίνονται οι μάχες.
Αν μιλήσουν τα μάτια, αν τα σώματα αρπάξουν φωτιά, αν τα χείλη κολλήσουν και οι μυρωδιές ταιριάξουν, τότε όλα θα γίνουν παρανάλωμα.
Το δικό μας “μαζί”, χωράει μόνο, στο “θέλω να σε δω” και να τσακίζεσαι να είσαι εκεί. Σε χέρια που μπλέκονται και ματώνουν από το κράτημα.
Σε ανάσες που καίνε. Σε βλέμματα που ποθούν. Σε λόγια που χτυπούν σαν πυρωμένο σίδερο την καρδιά. Στην τρέλα που μας κάνει να χανόμαστε απ’ όλους μακριά. Μόνο εσύ κι εγώ.
Γι’αυτό δεν κάνω συμφωνίες αγάπη μου. Εγώ κλείνω μόνο συμβόλαιο ψυχής και η δική σου, μου κάνει, για να είμαι σίγουρος ότι θα καούμε μαζί.
Βγάλε το μανδύα του “πρέπει” λοιπόν, ξέχνα ότι έχεις διαβάσει λοιπόν και πάμε να ζήσουμε το όνειρο. Και άσε τους άλλους να διαβάζουν τις 10 εντολές του Μωυσή. Εγώ θα βγάλω την εντέκατη. Αυτή που ταιριάζει μόνο σε μας!
Και λες να χρειάζονται άραγε εντολές; Άλλωστε μόνο η καρδιά μας, ορίζει. Εκείνη δίνει την εντολή και μεις ακολουθούμε σχεδόν υπνωτισμένοι. Από την πρώτη μας σχεδόν στιγμή!
Και είναι αλήθεια, δεν μπορώ να πάω κόντρα σ’ αυτό που μας βρήκε, δεν έχει και νόημα άλλωστε.
Ήρθες και τα έχεις σαρώσει όλα. Έχεις κάνει τα σιγουράκια της προηγούμενης ζωής μου, να φαντάζουν σχεδόν ανέκδοτα για γέλια στα παιδιά.
Για γέλια και για κλάματα, αφού κατάφερνα να ζω πίσω από αυτά κρυμμένη τόσα χρόνια, διατυμπανίζοντας την ανεξαρτησία μου, σε συνδυασμό με τη λογική μου, που δεν επέτρεπαν να παρεκκλίνω, να αφέθω.
Ήμουν δύσκολη πίστα μου είχαν πει κάποτε, σαν να είμαι ηλεκτρονικό παιχνίδι του συρμού. Και γω χαμογελούσα με νόημα και σιγουριά, με καλυμμένη έπαρση που με κρατούσε αλώβητη, αλλά μόνη.
Όλα αυτά όμως, πριν από σένα. Πριν έρθεις. Ήρθες όμως και χωρίς να ζητήσεις τίποτε, στα έδωσα όλα. Και συνεχίζω να δημιουργώ και να μοιράζομαι τα “όλα μου”, μαζί σου.
Έμεινες, διότι στο δικό μας “εμείς”, δεν κρεμάσαμε ποτέ ταμπέλα, ούτε δηλώσαμε τι είμαστε. Δεν ζητήθηκαν τίτλοι και διαπιστευτήρια. Άλλωστε νοιάζει κανέναν μας τελικά;
Δεν έχω και δεν με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν και για τίποτε πλέον. Η καρδιά μου γνωρίζει. Σε αναγνωρίζει διαρκώς. Δεν έχω να περιμένω και κάτι άλλο, δεν έχω εναλλακτική, δεν με νοιάζει.
Δεν βάζω κανένα όριο σ’ αυτό το “μαζί” που υπάρχει, ρέει, κατακλύζει τον κόσμο μου. Είσαι ο κόσμος μου.
Έλα να ξεκολλήσουμε ό,τι μας κόλλησε στο “είναι” μας τόσα χρόνια, λογής πληγές και ήττες.
Έλα να φτιάξουμε το αύριο μαζί.
Σε θέλω.
Εσένα.
Χωρίς ταμπέλες.
Απλά γιατί είσαι εσύ…
