Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Ποιος είναι ο έρωτας στα χρόνια μας; Καθημερινά βλέπω νέους που διαμαρτύρονται για το πώς κατήντησε, αυτό το ωραίο συναίσθημα. Μα γιατί αποποιούμαστε τις ευθύνες μας, εμείς δεν είμαστε αυτοί που ευτελίσαμε τον έρωτα;
Εμείς δεν είμαστε αυτοί που καταφέραμε να είναι αποδεκτό το να πεις σε κάποιον πως τον θέλεις για ένα βράδυ, παρά να του πεις πως είσαι ερωτευμένος μαζί του; Εμείς δεν τα κάναμε όλα αυτά; Και τώρα τι; Δε μας αρέσουν οι συνέπειες των πράξεων μας; Δε μας αρέσει το αποτέλεσμα αυτού που δημιουργήσαμε; Εννοείται πως όχι.
Καταφέραμε να μηδενίσουμε αυτό που για χρόνια ποιητές, συγγραφείς, ερμηνευτές, ζωγράφοι, εμπνεύστηκαν, τραγούδησαν, έγραψαν, ζωγράφισαν γι’ αυτό. Κι εμείς μέσα σε λίγα μόνο χρόνια το διαλύσαμε. Τον κάναμε ένα συναίσθημα που οι άνθρωποι ντρέπονται γι’ αυτό. Που δεν παραδέχονται, που φοβούνται να νιώσουν, που δεν τον πλησιάζουν.
Έχουμε κλειστεί μέσα στα τείχη που έχουμε χτίσει, μακριά του και του φερόμαστε σαν θεριό ανήμερο. Λες και θέλει να μας πιάσει και να μας κατασπαράξει. Τι είναι ο έρωτας τελικά όμως; Είναι θεριό, είναι φωτιά, είναι χείμαρρος, είναι χάδι γλυκό πρωτόγνωρο;
Κατά τη γνώμη μου, είναι όλα αυτά μαζί. Πρώτα με το βέλος του σε τρύπα, κατευθείαν στην καρδιά, το μυαλό μουδιάζει, η λογική δεν υπάρχει. Έπειτα σε καίει, σε κάνει στάχτη, δε σου αφήνει τίποτα και μετά έρχεται σαν χείμαρρος, σε παρασέρνει. Εκεί είναι που θα σε ξεβράσει σε ένα μέρος μαγικό. Εκεί που υπάρχουν ακόμα νεράιδες, εκεί που ερωτεύονται, αγαπάνε, νιώθουν, εκεί που ζει το συναίσθημα, εκεί που νιώθεις πλήρης, γεμάτος.
Και ξάφνου δυο φτερά εμφανίζονται στην πλάτη σου τώρα μπορείς να πετάξεις και το κάνεις. Αν δεν προσέξεις όμως η προσγείωση είναι ανώμαλη και μπορεί να χτυπήσεις, να πονέσεις ή να σε πάρει ο άνεμος και να σε προσγειώσει εκεί που ζει ο πόνος, εκεί που είναι σκοτεινά και δύσκολα. Αλλά να σας ρωτήσω κάτι.
Ξεκινήσατε πότε ένα ταξίδι σκεπτόμενοι πώς θα νιώσετε στην επιστροφή; Δε λαχταράτε να ξεκινήσετε, δε λαχταράτε να δείτε τη διαδρομή, να περάσετε όμορφα κατά τη διάρκεια όπως και αν είστε; Όταν γυρίσετε πίσω δεν θα έχει σημασία αυτό σημασία.
Σημασία έχει να αφεθείς, να πετάξεις, να πας κοντά στον ήλιο, εκεί που σου ζεσταίνει γλυκά το πρόσωπο. Αυτό είναι ο έρωτας. Σε μεθάει, σε ζαλίζει και ξέρει να σε μαγνητίζει. Και μια συμβουλή όσο οι άνθρωποι τον απαρνιούνται τόσο αυτός ξέρει αν τους τραβά ακόμα πιο έντονο κοντά του.
