Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Μέσα στον δικό μας μικρόκοσμο, ο οποίος έχει πρωταγωνιστές τον καθένα από εμάς, όλοι έχουμε κάποιους ρόλους. Είναι οι κομπάρσοι αλλά κι εκείνοι που πιστεύουν ακράδαντα ότι όλο το σύμπαν κινείται γύρω τους και σκέφτονται πως είναι ξεχωριστοί, μοναδικοί, αναντικατάστατοι, σούπερ ντούπερ και ουάου και ό μι τζι και γουάτ ντα φάκ!
Αν μπορούσες να καταγράψεις τη ροή αυτών των σκέψεων θα ακουγόταν το: σαν εμάς κανείς και όποιος μάς έχει στο πλευρό του είναι και πάρα πολύ τυχερός αφού τι είναι αυτό που δεν έχουμε; Όλα τα έχουμε -και με το παραπάνω μάλιστα- και όλα αυτά συν άλλα τόσα που δε λέμε για να μην κομπλάρουμε τον στενό κοινωνικό μας κύκλο και πάθει κανέναν ντουβρουτζά που εκείνος -ο στενός κοινωνικός μας κύκλος λέμε- υστερεί σε σχέση με την πάρτη μας και προσοχή να μην το καταλάβουν γιατί άντε μετά να τον μαζέψεις από την κατάθλιψη. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια αφού έχουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας γιατί μόνο αυτός αξίζει και τα λοιπά-και τα λοιπά-και τα λοιπά. Μη λέμε συνέχεια τα ίδια!
Αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας χαρίσματα, εσωτερικά και εξωτερικά, που σαν άλλοι Νεύτωνες, Γαλιλαίοι και Χριστόφοροι Κολόμβοι είμαστε πεπεισμένοι ότι μόνο εμείς τα έχουμε και καλά θα κάνουν να τα εκτιμήσουν όσοι μας συναναστρέφονται γιατί όχι μόνο είναι πολύ τυχεροί που είχαν την τιμή να μάς γνωρίσουν αλλά κι ευλογημένοι που τους δώσαμε και λίγη σημασία. Γιατί έχουν σκεφτεί άραγε τι κακό θα τους βρει αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε παρέα ή σύντροφο ή κολλητό; Δηλαδή κάπου να υπάρχει και λίγο σέβας. Εμείς από ημίθεοι και πάνω και αντί να πουν κι ευχαριστώ έχουν και απαιτήσεις που -άκου θράσος φίλε μου- μάς τις πετάνε στα μούτρα απροκάλυπτα και κοιτώντας μας στα μάτια δε σκύβουν, καν, ταπεινά το κεφάλι σαν άλλα χαμομηλάκια για να κερδίσουν την προσοχή μας. Κοίτα να δεις που έβγαλε και η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Λίγο σέβας παιδιά!
Αδυνατούν να καταλάβουν πως αν χαθούμε από τις ζωές τους θ’ αρχίσουν να μας ψάχνουν γιατί εμείς δεν αφήνουμε κενό. Εμείς είμαστε το κενό. Το δημιουργούμε εν τη απουσία μας. Πόσο δυσνόητο είναι να αντιληφθεί κάποιος ότι μετά από εμάς το χάος; Λέτε να μην το γνωρίζουμε πως είμαστε αναντικατάστατοι; Οικογένεια, φίλοι και σχέση μόνο αν μας χάσουν θα καταλάβουν. Και εδώ που τα λέμε τους χρειάζεται που και που να έρχονται στα συγκαλά τους γιατί η μετριοφροσύνη έχει κι ένα όριο. Έλα που γίναμε όλοι ίσοι και όμοιοι. Και επειδή μας ζηλεύετε κιόλας, καλό είναι να κάνουμε φιλοφρονήσεις στους εαυτούς μας γιατί αν περιμέναμε από εσάς θα ερχόταν η δευτέρα παρουσία.
Πείτε μας τώρα πως πιστεύετε ότι δεν είμαστε τέλειοι και χαρακτηρίστε μας νάρκισσους και ψώνια να γελάσει κάθε παρδαλό κατσίκι κι εμείς μαζί αφού άλλωστε διαφέρουμε από τα υπόλοιπα κατσίκια. Εχμ, ανθρώπους θέλαμε να πούμε! Δώστε μας το έναυσμα να αρχίσουμε να απαριθμούμε τα ελαττώματά σας ένα-ένα και πείτε μετά πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε ενώ εσείς μας φέρατε σε αυτή την κατάσταση. Άκου δεν είμαστε εμείς τέλειοι. Φυσικά και είμαστε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Εσείς είστε ανεπαρκείς και σε demo έκδοση. Δεν είναι δική μας ευθύνη που γεννηθήκαμε καλύτεροι, ομορφότεροι, πιο έξυπνοι και πιο ικανοί. Βασικά καμία ευθύνη δεν είναι δική μας αλλά επίσης δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Το βασικό είναι να διορθωθείτε εσείς. Εσείς που δεν ξέρετε πότε να κλείνετε το στόμα σας, εσείς που τολμάτε να έχετε άποψη διαφορετική από τη δική μας, εσείς που δεν πάτε με τους εκλεκτούς και προτιμάτε να γίνεστε ένα με την πλέμπα και δε θέλετε να καταλάβετε τη μοναδικότητά μας.
Και αν έχετε αμφιβολίες και πιστεύετε ότι εμείς είμαστε οι λάθος κι εσείς οι σωστοί θα προτείναμε να το ξανασκεφτείτε. Δεν είναι δυνατόν να μπορείτε να σκεφτείτε πιο καθαρά, πιο λογικά, πιο εμπεριστατωμένα από εμάς. Μη λέμε συνέχεια τα ίδια. Εμείς είμαστε οι καλύτεροι κι εσείς οφείλετε να ακολουθείτε. Κι αν πάμε να πνιγούμε, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μας ακολουθήσετε. Μη μάς πείτε πως έχετε άποψη για τη ζωή σας και αυτή διαφέρει απ’ τη δική μας;
Ω μοντιέ!
Comments are closed