Σπίτι, είναι εκεί νιώθεις να ανήκεις..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Σπίτι είναι εκεί που ανήκει η καρδιά σου, εκεί που ανήκει ολόκληρο το κορμί σου, εκεί που οι αναμνήσεις ζωντανεύουν και φτιάχνουν ξανά την ίδια όμορφη εικόνα. Σπίτι είναι εκεί που το χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη κάθε φορά που πας να ανοίξεις τη πόρτα.

Σπίτι είναι η γνώριμη μυρωδιά που αναβλύζει από τα ρουθούνια σου κάθε φορά που θα πάρεις μια βαθιά ανάσα. Εκεί που το σώμα σου θα ψιθυρίζει κρυφά μείνε λίγο ακόμα. Εκεί που τα χέρια ενώνονται, οι ψυχές ηρεμούν και η αγκαλιά μεγαλώνει. Εκεί που οι ώρες γίνονται μέρες, και οι μέρες μια ολόκληρη ζωή με τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές.

Σπίτι είναι η πρώτη συγκατοίκηση με τον εαυτό σου, όταν πρωτοανοίξεις τα μάτια σου και δεις το φως. Αυτή που ξεκινάει από μωρό μέσα στη κούνια σου και καταλήγει με στο κρεβάτι σου με τον άντρα που θα περάσεις τον υπόλοιπο χρόνο, μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος.

Σπίτι είναι το πρώτο κλάμα, ο πρώτος τσακωμός, η πρώτη σφαλιάρα. Τα πρώτα βήματα, οι πρώτες επιτυχίες και αποτυχίες που θα τις μοιραστείς με κάποιον δικό σου. Εκεί που τα δύσκολα γίνονται εύκολα με μια καλή κουβέντα και με ένα χάδι τρυφερό.

Εκεί που οι λέξεις απλώνονται, οριστικοποιούνται και μένουν σα να ήθελαν από πάντα να ακουστούν, αλλά φοβόταν μη γίνουν αγκάθια και σε κάθε λακκούβα γρατζουνούσαν τη ψυχή.

Σπίτι είναι οι άνθρωποι. Οι γείτονες στη δίπλα γειτονιά. Οι φίλοι που γίνονται οικογένεια. Τα αδέρφια που προοδεύουν. Ο φίλος που έγινε ο άντρας των ονείρων σου.

Οι συγγενείς που έμειναν αλλά και αυτοί που έφυγαν και άνοιξε ο δρόμος σου. Ο δάσκαλος και ο καθηγητής σου που σου μάθανε τη λέξη σχολείο. Ο παππούς και γιαγιά που είναι όλη σου η ζωή.

Σπίτι είναι εκεί που λες εδώ είμαστε, φτάσαμε στο προορισμό μας. Παρακαλώ, σταθμεύσατε!