Στην αγκαλιά σου θέλω να είμαι, που δεν μοιάζει με καμία άλλη..

Γράφει η Βάγια Αγγελακοπούλου

Εκείνες τις στιγμές που οι λέξεις σωπαίνουν και οι αγκαλιές λαμβάνουν τα ηνία. Εκείνες οι στιγμές που η μόνη απάντηση στο «Μ’ αγαπάς», είναι η αγκαλιά. Η δική σου αγκαλιά. Που περικλείει μέσα τη όλα τα «σ’ αγαπώ». Στιγμές που το μόνο που χρειάζομαι είναι τα χέρια σου να με αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά, που όλα τα σπασμένα κομμάτια μου κολλάνε. Η αγκαλιά σου, πόρτα για τη ζωή.
Όταν όλος ο κόσμος γύρω μου φαίνεται απειλητικός, όταν θέλω να χαθώ σε μια ουτοπία, μακριά από την πραγματικότητα, χάνομαι στην αγκαλιά σου. Κι όταν χάνομαι, δεν θέλω να γυρίσω. Ακόμα και οι αϋπνίες, όταν βρίσκομαι στην αγκαλιά σου, μου φαίνονται αλλιώς. Να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου, να φουμάρω λίγο απ’ το άρωμά σου.
Είπες «είμαι εδώ για σένα», ενώ με είχες τυλίξει στα χέρια σου. Και ένιωσα ασφάλεια. Έκτοτε, η αγκαλιά σου έγινε το καταφύγιό μου. Με κρατούσαν τα χέρια σου, και σε όποιο εμπόδιο και να συνάντησα, με κράτησες στην αγκαλιά σου, πριν καν πέσω. Είσαι τα χέρια που ξέρουν πω να με αγκαλιάσουν, αγγίζοντας συνάμα την ψυχή μου.
Είσαι τα χέρια που θέλω να με αγκαλιάζουν…
Η ζεστασιά σου, με κάμει να νιώθω οικεία. Μια ιδιάζουσα θαλπωρή. Σαν να είμαι σπίτι μου. Η αγκαλιά σου είναι το σπίτι μου. Το μέρος όπου θέλω να κατοικώ. Το μέρος όπου στεγάζονται συναισθήματα και όνειρα. Ατελείωτες ώρες, χωμένη στην αγκαλιά, με μια κούπα καφέ, εκμυστηρεύομαι όνειρα, σκέψεις, πτυχές της ζωής μου. Και βουλιάζουμε στον καναπέ, αγκαλιασμένοι, βλέποντας ταινίες. Μέσα σ’ αυτή την αγκαλιά σφυρηλατούμε κοινά όνειρα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι η ευτυχία.
Αν μπορούσα να περιγράψω τον παράδεισο, θα τον περιέγραφα όπως την αγκαλιά σου. Ένας μέρος όπου πάντα έχει ήλιο και όλα μοιάζουν πιο όμορφα, σχεδόν απατηλά όμορφα.
Κι όταν δεν έχω που να πάω, την αγκαλιά σου αναζητώ.
Κι όταν με κατακλύζουν τα δάκρυα, σε χρειάζομαι για να ηρεμώ. Τυλίγεις τα χέρια σου γύρω μου, και ο πόνος απαλύνεται.
Κι όταν θυμώνω, η αγκαλιά σου, είναι ο μόνο τρόπος για να γαληνέψω και πάλι.
Εκείνη η αγκαλιά στα κτελ, μετά από καιρό, κάνοντας τις πιο όμορφες διαδρομές για να βρεθώ στην απεραντοσύνη της. Εκείνη η αγκαλιά όταν όλα μοιάζουν ζοφερά και γκρίζα. Εκείνη η δική σου αγκαλιά, που σπάει το κρύο του χειμώνα. Ακόμα και η ψυχρότητα του χειμώνα αποκτάει ζωή.
Εκείνη η δική σου αγκαλιά που δεν μοιάζει με άλλη. Άλλα χέρια είναι ψυχρά. Δεν σε ζεσταίνουν. Άλλα χέρια δεν σε κρατάνε και άλλα σε «πνίγουν». Κάποιες αγκαλιές μοιάζουν ξένες. Δανεικές. Με άλλες δεν κουμπώνεις. Μία είναι με την οποία κουμπώνω. Που δεν με στενεύει, ούτε περισσεύω μέσα σ’ αυτή. Γι’ αυτό απ’ όλες τι αγκαλιές του κόσμου, πάντα τη δική σου θα διαλέγω.
Είσαι τα χέρια που πάντα θέλω να μ’ αγκαλιάζουν…