Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Στη ζωή μου έμαθα ότι κάνω να το κάνω ολοκληρωμένο, για αυτό και όταν αγαπάω, αγαπάω απόλυτα, ολοκληρωτικά. Εσύ πάλι έμαθες απλά να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους για να καλύπτεις τα δικά σου, προσωπικά κενά.
Ποτέ σου δεν κατάφερες να είσαι απόλυτα δικός μου, όχι γιατί δεν το θέλησα εγώ απλά γιατί εσύ μονάχος σου δεν το κατάφερες. Εσύ ήσουν και θα είσαι πάντα στην ζωή μου ο «παρ’ ολίγον». Παρ’ ολίγον έρωτας, παρ’ ολίγον αγάπη, παρ’ ολίγον άνθρωπός μου, παρ’ ολίγον σχέση. Όλα λειψά και στο περίπου. Και μέτρια, όπως σου άρεσε να πίνεις τον καφέ σου.
Καθένας μας κουβαλάει ένα παρελθόν και με αυτό βαδίζει, με τα κατάλοιπα των προηγούμενων σχέσεων και του ρημαγμένου παρελθόντος του, αλλά μέσα από την καινούρια σχέση του επιδιώκει να διορθωθεί και να τα επιλύσει όλα.
Δεν ξέρω τι ανασφάλειες κουβαλούσες εσύ και ποιος ευθύνεται για αυτές, δεν φρόντισες άλλωστε ποτέ σού να μου τις γνωστοποιήσεις, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν όφειλα εγώ από μόνη μου να καταλάβω, ούτε να συμπληρώσω τα κενά που σου άφησαν οι «άλλες», οι πρώην σου. Μαζί έπρεπε να τα κάνουμε όλα.
Μαζί έπρεπε να κάνουμε θαύματα, να καταφέρουμε να αλληλοσυμπληρωθούμε και να δημιουργήσουμε κάτι το τέλειο και το ολοκληρωμένο, ως όφειλε να είναι ένας έρωτας. Ωστόσο, καταλήξαμε να με κάνεις να αισθάνομαι μισή, όχι μόνο επειδή δεν κατάφερες εσύ να με ολοκληρώσεις αλλά επιπλέον γιατί κάθε φορά που κάλυπτα κάποια από τα κενά σου, αίφνης μου εμφάνιζες νέα, πιο δύσκολα να καλυφθούν.
Σιγά – σιγά μεταμορφωνόσουν, άλλαζες και, δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο. Λυπάμαι, αλλά δεν είσαι αυτός που γνώρισα και φανταζόμουν ότι είσαι. Πιστεύω ότι αγάπησα σε εσένα την ιδέα που δημιούργησα για εσένα. Σε εξιδανίκευσα, σε τελειοποίησα και σε τροποποίησα τόσο πολύ από αυτό που στην πραγματικότητα είσαι!
Ξέρεις, διαπίστωσα ότι η εικόνα που είχα στο κεφάλι μου για εσένα απέχει παρασάγγας από αυτό το οποίο στα αλήθεια είσαι. Θα μου πεις όλοι στις αρχές μιας σχέσης παρουσιαζόμαστε πιο ωραιοποιημένοι και ενδιαφέροντες στο ταίρι μας από αυτό το οποίο στα αλήθεια είμαστε κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Μολαταύτα, μέσα από τις σχέσεις μας πρέπει να εξελισσόμαστε και οι δύο, να αλλάζουμε και να προχωράμε μπροστά μαζί, όχι καθένας μοναχός του.
Γιατί ξέρεις, πισωγυρίσματα δεν έχει. Οι σχέσεις πρέπει να βαδίζουν μπροστά μονάχα. Όταν μένουν στάσιμες, βαλτώνουν, σαν τα νερά μιας λίμνης. Οι σχέσεις πρέπει να έχουν την θάλασσα μέσα τους, με τις τρικυμίες, τις φουρτούνες αλλά και τη νηνεμία της. Πρέπει να έχουν την αλμύρα της μέσα τους για να είναι νόστιμες και θελκτικές. Ειδάλλως είναι γλυφές και άνοστες. Και τη μετριότητα δεν την ζήλεψε και δεν την επεδίωξε κανείς.
Για αυτό σου λέω πως ήσουν «παρ’ ολίγον» στη ζωή μου. Δεν μπόρεσα να σε κρατήσω και να πάμε μπροστά. Κι εσύ δεν το κατάφερες άλλωστε. Και το εκεί που ήμασταν, ήταν μέτριο και στάσιμο. Ούτε σε εσένα δεν άρεσε.
LoveLetters
