Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Σε αυτή τη ζωή δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πως προχωρά και πως τελειώνει. Μονόδρομος θα έλεγε κανείς. Ένας δρόμος ευθύς, με στροφές, με λακκούβες, με αδιέξοδα αλλά σίγουρα μονόδρομος.
Ένας μονόδρομος άλλοτε μοναχικός και άλλοτε με παρέα. Σημασία έχει πως είτε μόνος είτε με συντροφιά, αυτός ο δρόμος πάει μόνο μπροστά και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πηγαίνεις πίσω.
Θα κάνεις αρκετές στάσεις. Θα κουραστείς, θα θες να τα παρατήσεις, γιατί βαρέθηκες να προχωράς μόνος και θα θες να γυρίσεις πίσω να δεις εάν η συντροφιά που άφησες πίσω θα θέλει να σου κάνει ξανά παρέα.
Να σου πω όμως κάτι; Όσο μόνος και νιώθεις κάποτε, μη γυρίσεις πίσω σε αυτούς που επέλεξαν να κατέβουν στις πολλαπλές στάσεις του δρόμου.
Να σου λείπουν όσοι δεν μπορούν να είναι μαζί σου και όχι όσοι διάλεξαν να μην είναι. Αυτοί που θέλουν, μένουν μαζί σου, να το θυμάσαι αυτό και να είσαι σίγουρος πως θα βρεις άλλους συνταξιδιώτες σε άλλες στάσεις. Ίσως φοβάσαι πως θα σε αφήσουν και αυτοί αλλά μη σκας.
Πίστεψε με οι άνθρωποι που δεν θα σε εγκαταλείψουν ποτέ, δεν θα σκεφτούν ούτε για μια στιγμή να κατέβουν από το δικό σου το βαγόνι. Θα μείνουν εκεί να περνάτε μαζί τις λακκούβες, να διασχίζετε τον μονόδρομο της ζωής μέσα στις βροχές και τις καταιγίδες και όταν περάσει η μπόρα, θα είναι εκεί όταν βγει ξανά το φως.
Δεν θα είναι πολλοί. Καλύτερα. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να τραγουδάνε στον ίδιο ρυθμό μαζί σου και ας είστε όλοι φάλτσοι.
