Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Όταν αναφερόμαστε στη Σταύρωση του Χριστού και στο Πάσχα, δύο άνθρωποι μας έρχονται στο μυαλό. Αρχικά ο Ιούδας και εν συνεχεία ο Πόντιος Πιλάτος. Ο πρώτος πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια και έχει μείνει στις μέρες μας ως το σύμβολο της αχαριστίας, της φιλαργυρίας και της έλλειψης φιλότιμου.
Ο δεύτερος μπορεί να προσπάθησε μεν να πείσει για την αθωότητα του Χριστού, αναγνωρίζοντας ότι δεν βλέπει καμία ενοχή πάνω του, αλλά έριξε το μπαλάκι της τελικής απόφασης της Σταύρωσης στο πλήθος. Όταν το πλήθος αποφάσισε να σώσει τον Βαραββά και να καταδικάσει τον Ιησού, ο Πόντιος Πιλάτος τι έκανε;
Έπλυνε τα χέρια του, αποποιήθηκε των ευθυνών του, και με ήσυχη την συνείδηση του παρέδωσε τον Ιησού στους Ρωμαίους στρατιώτες για την Σταύρωση. Την κρίσιμη στιγμή λοιπόν άφησε να πεθάνει ένας αθώος, όντας συνένοχος σε αυτό το έγκλημα-αδικία.
Ο Ιούδας με τον Πιλάτο αντιπροσωπεύουν δύο πολύ χαρακτηριστικούς τύπους της ελληνικής κοινωνίας. Ο ένας είναι, οι άνθρωποι που ενώ τους έχεις ευεργετήσει την κρίσιμη στιγμή σε πουλάνε «σε τιμή ευκαιρίας» προκειμένου να ανέβουν επαγγελματικά-κοινωνικά κτλ.
Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται και όσοι σε φλομώνουν με κούφια και μεγάλα λόγια, προκειμένου να τους ψηφίσεις, και μετά “μην τον είδατε”. Αυτό γίνεται συνήθως κάθε τέσσερα χρόνια, όταν έχουμε εκλογές. Πόσες υποσχέσεις, που ξεχνιούνται την επόμενη των εκλογών, έχουμε δει; Ρητορικό το ερώτημα.
Ο άλλος τύπος ανθρώπου, είναι οι Πόντιοι Πιλάτοι. Είναι οι ωχαδερφιστές, οι παρτάκηδες και οι ξερόλες που «ευχαρίστως θα σε έσωζαν» αλλά επειδή είναι προτιμότερο να σώσουν τον εαυτό τους, τελικά σε πουλάνε και αυτοί, αλλά με έμμεσο τρόπο.
Είναι οι «βολεψακηδες» και οι «θέλω να τα έχω καλά με όλους» που «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» για τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας αλλά την ίδια στιγμή σκέφτονται: «μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο;», σου πετάνε και ένα: «έχεις δίκιο αλλά ξέρεις στην Ελλάδα είμαστε» και καθαρίζουν.
Όσο άσχημο όμως είναι να σε προδίδουν, άλλο τόσο άσχημο είναι να βλέπουν να σε αδικούν και απλά να «νίπτουν τας χείρας τους», ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους.
Αυτό το Πάσχα λοιπόν, ας ζήσει ο καθένας την δική του Ανάσταση, το χαρμόσυνο μήνυμα της οποίας ξεπερνά κάθε προδοσία και αδιαφορία. Στο τέλος του δρόμου πάντα υπάρχει φως. Αυτό είναι και το μήνυμα των ημερών!
Μετά από κάθε Σταύρωση ακολουθεί μια Ανάσταση. Μια Ανάσταση που δίνει ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο. Έναν κόσμο που σιγά σιγά θα απομονώσει όλους τους «Ιούδες» και τους «Πιλάτους» και θα τους δώσει μια θέση στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, σαν παραδείγματα προς αποφυγήν!
