Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Είναι στιγμές ευαλωτότητας.
Στιγμές ευαισθησίας.
Στιγμές που έρχονται όλες οι σκέψεις, οι ευθύνες, οι μάχες που είναι να δώσεις, να σε επισκεφτούν.
Στιγμές που όσα ήδη έχεις κάνει και επιβιώσει στέκονται απέναντι και σε κοιτούν.
Στιγμές που λυγίζεις μα δεν σπας, γιατί έμαθες πια, το άδικο στα μάτια να κοιτάς.
Και να το παλεύεις.
Στο ρινγκ να μπαίνεις και ζωντανός να αισθάνεσαι.
Σαν έρχονται οι στιγμές αυτές αλλάζεις, δαμάζεσαι, μαθαίνεις, γίνεσαι κι όλα αυτά μεμιάς. Μαζί.
Σαν έρχονται τέτοιες στιγμές, απόσταση να παίρνεις ένα διάλειμμα στις ακατάπαυστες σκέψεις σου για να κάνεις.
Ένα ντουζ, μια όμορφη στο δωμάτιο να βάζεις μυρωδιά, μια όμορφη μελωδία να ακούς, κάτι λιγάκι να ξεφεύγεις.
Σε σχέση με αυτά που θέλουμε και αξίζουμε, “τραβάμε” πολλά περισσότερα οι άνθρωποι.
Σαν έρχονται τέτοιες στιγμές, να σ’ αγαπάς.
Πιο πολύ από κάθε σου χτες.
Να σε καταλαβαίνεις.
Και παρά τα όσα, την καρδιά σου ανοιχτή να αφήνεις, για να τις νιώθεις τις στιγμές σου, γιατί δύσκολες ή εύκολες είναι δικές σου.
Το χέρι σου να απλώνεις, έναν δικό σου άνθρωπο να πιάσεις, να πιαστείς, να ακουμπήσεις, την περηφάνια σου κάτω να βάζεις και το “πονάω” να μην ντρέπεσαι να πεις.
Αληθινά, να μοιραστείς.
Σαν έρθουν τέτοιες στιγμές, άνοιξε τα χέρια σου και καλωσόρισέ τις.
Δεν ήρθαν να μείνουν για πάντα, τόσο όσο χρειάζεσαι μόνο, για να βγεις καινούριος και δυνατότερος μέσα από αυτές.
