Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Στις πόσες ευκαιρίες καίγεται η υπομονή σου;
Η μία ευκαιρία έφερνε την άλλη,με την ελπίδα ότι θα γινόταν εκείνο που ήθελα.
Στην ουσία όμως ήταν μονόπλευρες ευκαιρίες που έδινα σε μένα, διχάζοντας ότι δεν έπρεπε.
Κι όμως κυλούσαν οι μέρες,οι εβδομάδες,οι μήνες για ένα δεν πειράζει,όπου φλέγονταν μέσα μου,για τον μοναδικό εκείνο λόγο,της αγάπης.
Φορές έριχνα τις ευθύνες σε εμένα για να αποποιήσω εκείνη,της έδινα λόγους να ζήσει λίγο ακόμα μέσα μου,κι εκείνη πάνω στην πληγή,μου άνοιγε άλλη πληγή,μέχρι να με ξεματώσει.
Είχε τέτοια μαεστρία σε δαύτο που και οι αθάνατοι έχαναν την ψυχή τους,ευτυχώς που κάποιες φορές σώζει το αυτοάνοσο και μέσα απο τον θάνατο βιώνουμε κάτι πολύ δυνατό,την ανάσταση.
Ουδείς ζωντανός δεν βίωσε ανάσταση,ουδείς νεκρός δεν επόνεσε.
Όλοι τους κάποια στιγμή βίωσαν την αγάπη.
Έστω και προδομένη,την έζησαν.
Σε λάθος ανθρώπους έτυχε να δώσουμε πολλά και μείναμε με τα λάθη και τις αναμνήσεις για παρηγοριά.
Εκείνη η χώνεψη,όπου αχώνευτα συναισθήματα σιωπής,βαρύκοα κοιτάζουν,θαυμάζοντας την κοροϊδία στα μάτια των δήθεν παλμών που δεν επάλμησαν επ’ ουδενί.
Και ο λόγος,απλά δεν θέλησαν.
Κάθεσαι κι αναπολείς τα λόγια που με θαυμασμό κατάπινες,αλλά τα χρώματα της καραμέλας ήταν που σε μάγευαν,η γεύση της άνοστη και στίφη,άγευστη αγάπη γεύτηκες.
Όπως κι Εσύ,έτσι κι Εγώ.
Λατρεύω όλα εκείνα τα αιλουροειδή,που αναίτια θέλησαν να περπατήσουν πάνω στο κύμα,και πνίγηκαν στα σφάλματα των άλλων.
Οπισθόφυλλες διορατικές αναζητήσεις.
Στα μάτια τρίτων που θωρείς,ποτέ να μην ζητήσεις.
Το οπισθόφυλλο,πάντα στο τέλος θα ‘ναι!
Φλεγόμενη υπομονή ”του”.
