Γράφει η Έλσα Χαβέρη
Στο κυνήγι για την κάλυψη της αχόρταγης επιθυμίας, για συντροφικότητα, για την προσφορά αγάπης και ανιδιοτέλειας, o καθένας συναντά ανθρώπους που ήταν περαστικοί.
Άτομα που θαύμαζαν αλλά στο τέλος αποδείχθηκαν δειλοί, άλλους που πίστεψαν αλλά τους απογοήτευσαν. Ακόμα περισσότερους που τσιγκουνεύονταν την αγάπη, που ήταν γεμάτοι λόγια και υποσχέσεις χωρίς κανένα κίνητρο για την εκπλήρωση των λεγόμενών τους.
Πονεμένοι, λυπημένοι, απογοητευμένοι, προσεκτικοί, εφοδιασμένοι με εμπειρίες, διστακτικοί και απαισιόδοξοι για την επόμενη συνάντηση.
Είναι όμως και αυτά τα δύο άτομα που όταν βρεθούν, θα είναι ικανοί να συνθέσουν κάτι αδιανόητα δυνατό.
Είτε θα είναι μαζί, μονιασμένοι απέναντι σε όλους.
Είτε θα είναι σαν τα συγκρουόμενα, τρελαμένοι, επιθετικοί ο ένας προς τον άλλον, νιώθοντας περήφανος όποιος προλάβει να χτυπήσει πρώτος.
Σε ένα παιχνίδι παιδικό, ανούσιο, επαναλαμβανόμενο που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν τους κανόνες του.
Ρώτησες ποτέ έναν ερωτευμένο πως νιώθει και γιατί αγαπά;
Τότε πες μου, τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, το χαμένο του βλέμμα; Το χαζό χαμόγελο στα χείλη; Ή οι κουβέντες που έβγαιναν χωρίς συνοχή από ένα στόμα που τραύλιζε μπροστά στα συναισθήματα;
Βλέπεις, όταν προσπαθείς να μπεις στα συγκρουόμενα τρομάζεις, δειλιάζεις, φοβάσαι μην χτυπήσεις. Όταν όμως βρίσκεσαι παρατηρητής, καταλαβαίνεις πως σε αυτό το παιχνίδι μπαίνεις αποφασισμένος, δεν χωρούν αμφισβητήσεις, είναι μια περιοχή όπου η τρέλα, η ένταση, η μανία δημιουργούν το πιο όμορφο χάος.
Μια περιοχή που τρέφει και ζωντανεύει το παιδί μέσα σου.
Μια περιοχή που μόνο με τα κατάλληλα ρεύματα λειτουργεί, δεν σε δέχεται αν βρίσκεσαι στις «γραμμές» της.
Πρέπει να πάρεις την απόφαση να μπεις στο παιχνίδι ή να αποχωρήσεις. Να είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις, να βασιστείς τα συναισθήματα και να αγνοήσεις την λογική.
Μα πρώτα απ’ όλα πρέπει να είσαι ή τρελός ή τυφλός!
Join the discussion