Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Και ξυπνάς ένα πρωί από το κουδούνισμα του τηλεφώνου, κι εκεί που προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται ακούς “έφυγε, σταμάτησε η καρδιά του”. Και προσπαθείς να καταλάβεις αν ακόμα κοιμάσαι ή αν βλέπεις ένα τρομερό εφιάλτη. “Ποιος; Τι; Μα τι λες;” ψελλίζεις, χωρίς καλά καλά να μπορείς να αντιληφθείς τι σου λέει η φωνή από την άλλη γραμμή. “Ο πρώην άντρας σου” ξαναλέει η φωνή.
Και ξαφνικά παγώνεις, το μυαλό σου μουδιάζει και οι σκέψεις σου τρέχουν με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα. Στο άκουσμα του ονόματός του έρχονται εικόνες από το παρελθόν, στιγμές χαράς, πίκρας, θυμού, αγάπης, όλα ανακατωμένα. Και ένα κόμπος ανεβαίνει σιγά σιγά στο λαιμό σου. Πως νιώθεις; Τι νιώθεις; Θες να κλάψεις; Γιατί να κλάψεις; Ξάφνου ξεπροβάλει μέσα από το δωμάτιό του το παιδί σου…το παιδί σας. Αυτό το παιδί που είχε να επικοινωνήσει μαζί του από τα 2 του χρόνια.
Τι του λες; Πρέπει να του πεις; Πως να το πεις; “Έλα λίγο εδώ αγάπη μου, πρέπει να σου μιλήσω”. Και οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα σου. Και έτσι όπως τις προφέρεις, βλέπεις το προσωπάκι αυτού του μονίμως χαμογελαστού παιδιού να αλλάζει. Βλέπεις τη σύγχυση στα μάτια του, ούτε κι αυτό ξέρει πως να αντιδράσει.
Το αγκαλιάζεις σφιχτά και του λες πως όπως και να νιώθει είναι εντάξει, πως είσαι εδώ όπως πάντα και πως το λατρεύεις. Ξεσπάει σε κλάματα και μια απορία βγαίνει από τα χειλάκια του “Εγώ τώρα γιατί κλαίω για κάποιον που δε νοιάστηκε ποτέ για μένα;” κι εσύ νιώθεις σαν κάποιος να σου πέρασε ένα μαχαίρι από την καρδιά.
Και τα συναισθήματα του θυμού και της πίκρας δυναμώνουν αλλά δε τα αφήνεις. Κρατάς αυτό το μικρό προσωπάκι στα χέρια σου και του λες “Δεν είναι έτσι μωρό μου, ο μπαμπάς σε αγαπούσε αλλά…με το δικό του τρόπο”. Και προσπαθείς να εξηγήσεις…τι να εξηγήσεις; Πως να εξηγήσεις; Και απλά το σφιχταγγαλιάζεις και το αφήνεις να κλάψει, να πενθήσει για αυτόν τον άνθρωπο που ήταν πατέρας του αλλά δεν ήταν.
Βρίσκεις τον εαυτό σου να σκαλίζεις φωτογραφίες και βίντεο. Από τότε, που οι στιγμές ήταν όμορφες και που έκανες όνειρα, που κάνατε όνειρα. Και πέφτει η ματιά σου σε ένα βίντεο που ο πιτσιρίκος 2 ετών χορεύει ζεμπεκιά και εκείνος του χτυπάει παλαμάκια.
Και τότε ο κόμπος που ανέβαινε στο λαιμό σου νωρίτερα ξεχειλίζει και γίνεται δάκρυα που τρέχουν σα ποτάμι από τα μάτια σου. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα, ήταν κομμάτι της ζωής μου, έκανα ένα παιδί μαζί του.
Κι όλες οι πικρές αναμνήσεις, όλες οι κακίες, όλα τα γιατί, όλος ο θυμός ξεθυμαίνουν. Και το μόνο που νιώθεις πια είναι συγχώρεση. Τα κρατάς όλα μες την καρδιά σου αλλά δε νιώθεις κακία πια. ‘Ο,τι έκανε, όσα σε πλήγωσαν, όσα σε πίκραναν, φεύγουν μαζί του.
Κρατάς το παιδί σου από το χέρι και λες από μέσα σου “ευχαριστώ” σε αυτόν τον άνθρωπο που το έφερε στη ζωή σου. Και οι φωτογραφίες μπαίνουν και πάλι στο συρτάρι, μαζί με όλες τις αναμνήσεις, εκτός από κάποιες όμορφες που θα κρατάς για πάντα στην καρδιά σου.
Αφήνεις το τελευταίο δάκρυ να κυλήσει και σιγοψιθυρίζεις μουδιασμένα “αντίο καλέ μου, καλό πέρασμα στο φως”.
