Της Σοφίας Παπηλιάδου.
Άκου, λοιπόν, ένα μυστικό που θα σου πω.
Το λένε «στιγμή».
Είναι θηλυκό και έχει όλα τα στοιχεία ενός γνήσιου θηλυκού.
Θα σε μαγνητίσει, θα σε σαγηνεύσει, θα σε παρασύρει και θα σε αιφνιδιάσει.
Στο τέλος της, δεν θα είναι τίποτα όπως το ήξερες.
Δεν έχει διάρκεια, δεν έχει παρελθόν και δεν έχει μέλλον.
Στέκεται στο τώρα, στο σήμερα και μπορεί να σου φανεί αιωνιότητα ή ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.
Δεν κουβαλάει βαλίτσες από το χθες και φεύγοντας δεν θα πάρει μαζί της τίποτα.
Δεν θα καταφέρεις ποτέ να το αποτυπώσεις σε καμία φωτογραφία.
Κι όμως θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα σου.
Δεν θα την ξεχάσεις την στιγμή.
Δεν θα υπάρχει σε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, σε κανένα απτό αντικείμενο κι όμως θα υπάρχει πάντα μέσα σου.
Θα έχει χρώμα και ήχο και μυρωδιά, ακόμα και γεύση.
Κι είναι ότι πιο δυνατό θα έχεις νιώσει.
Μέσα της θα κρύβει την δύναμη να σε κρατήσει όρθιο όταν όλα θα γκρεμίζονται ή να σε ρίξει κάτω όταν κανείς δεν θα το περιμένει.
Μέσα της θα κρύβει την δύναμη του για πάντα που θα γίνει ποτέ.
Του ναι που θα γίνει όχι.
Του μαζί που χώρισε.
Είναι πιο δυνατή από μέρες που κυλάνε σε συνέχεια, αντιγράφοντας πιστά η μια την άλλη.
Είναι γεμάτη χρώμα και την βουή της σιωπής.
Μην περιμένεις να κάνει θόρυβο. Μην περιμένεις πως θα σε προετοιμάσει ή θα σου δώσει τον χρόνο να την αντιμετωπίσεις. Δεν θα έρθει βαρύγδουπα και ντυμένη με ρούχα φανταχτερά για να την προσέξεις.
Θα έρθει σαν ένα κύμα από εκείνα που σηκώνει ο Βαρδάρης μέσα σε λίγα λεπτά.
Ένα κύμα τεράστιο που θα πατάει πάνω στο σκούρο μπλε της μανιασμένης θάλασσας και θα φτάνει στο κάτασπρο νερό μετά την κάθαρση της «στιγμής».
Κι όταν περάσει το κύμα από πάνω σου, τότε ξέρεις.
Μπορεί να έχεις περάσει από μέσα του και να ‘χεις σταθεί όρθιος.
Μπορεί να έχεις σωριαστεί.
Στεγνός πάντως δεν θα έχεις μείνει.
Ανέγγιχτος δεν θα έχεις βγει από μέσα του.
Έτσι είναι κι η «στιγμή» όταν την ζήσεις.
Μπορεί να σε πετάξει στα ουράνια ή μπορεί να σε προσγειώσει.
Σε κάθε περίπτωση όμως, θα σε κάνει να νιώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, θα αγγίξει το μέσα σου και θα αφήσει το αποτύπωμά της.
Κι όσο πιο αμέριμνος είσαι, όσο πιο χαμένος μέσα στο συννεφάκι που επέλεξες να ονειροβατήσεις, τόσο πιο βαθύ θα είναι το αποτύπωμά της.
Μπορεί να είναι μια λέξη.
Μια φράση.
Ένα βλέμμα.
Μια σιωπή.
Μπορεί να είναι τα πάντα.
Μπορεί να είναι η αρχή, μπορεί να είναι το τέλος.
Μπορεί να σου κόψει την ανάσα και να βρεθείς στον παράδεισο που αναζητούσε η ψυχή σου τόσο ή να σε πνίξει και να αναζητήσεις αέρα για να καθαρίσεις το μέσα σου.
Κι ίσως απλά, αυτή η «στιγμή» να σου καθαρίσει την ομίχλη από μπροστά σου και να τα δεις όλα καθάρια. Ίσως να είναι το ξημέρωμα μετά το πιο βαθύ σκοτάδι σου.
Σε ορίζει και σε αλλάζει με έναν τρόπο που δεν εξηγείται από την λογική. Έναν τρόπο ακραίο και χωρίς όρια.
Μετά το πέρασμά της, μπορεί να είναι όλα ίδια, αλλά δεν είσαι εσύ πια ίδιος.
Γιατί όταν την ζήσεις την στιγμή, όταν αφήσει πάνω σου το σημάδι της, την μυρωδιά της και την γεύση της, δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να αγνοήσεις αυτά που σε έκανε να δεις.
