Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Αλλάζει ο άνθρωπος, αλλάζει όταν βιώσει ένα μεγάλο πόνο. Πόνο που δεν μπορεί να διαχειριστεί, πόνο που μοιάζει ανίκητος σαν θεριό βγαλμένο μέσα από ιστορίες τρόμου.
Ένα θεριό ο πόνος και ανηφόρα μεγάλη η ζωή. Να παλεύεις με τα κύματα, να σε βγάζουν με ορμή και λύσσα στην ακτή και εσύ να ξαναβουτάς, αδιαφορώντας για τα σημάδια που μένουν στο κορμί σου.
Ύψωσες τείχη αγάπη μου, μεγάλα και ανυπέρβλητα κλείνοντας πόρτες και παράθυρα. Πάλεψα, γαντζώθηκα, σκαρφάλωσα προσπάθησα να τα περάσω, να σε δω, να ακουμπήσω τη ψυχή σου, αυτή τη ψυχή που πίστευα πως γνώριζα τόσο καλά, μα ήταν αδύνατον.
Αρνήθηκες κάθε μου προσπάθεια, κάθε μου κουβέντα, κάθε μου άγγιγμα. Κάθε δάκρυ που έτρεξε. Ακόμα και τη σκέψη μου βάλθηκες να κλείσεις έξω από τα τείχη που έφτιαξες. Ζητούσα αυτόν που αγάπησα, δεν υπήρχε όμως πουθενά. Και με κοιτούσες να ματώνω να προσπαθώ δίχως αποτέλεσμα, μέχρι που η υπερπροσπάθεια να σε φτάσω, να σε καταλάβω, να σε βοηθήσω, με σκότωσε!
Και ο πόνος ήταν τεράστιος αγάπη μου. Πέρασε καιρός και έκλεισαν λίγο οι πληγές μα το μυαλό δεν ξέχασε ποτέ, και πάντα ψιθύριζε στην καρδιά ώστε να μην ξεχάσει κ αυτή..
Μια μέρα αποφάσισες να βγεις από τη φυλακή σου. Με κοίταξες και ζήτησες να δεις αυτήν που άφησες πίσω. Το μόνο που είχα να σου δείξω όμως ήταν οι γρατζουνιές και οι μισοκλεισμένες πληγές μου. Μόνο αυτά είχαν μείνει από μένα, αυτά ήταν τα παράσημα της αγάπης μας , αυτά είχα να ξεχάσω. Άλλαξες, μου είπες.
Ναι, άλλαξα. Ο πόνος αλλάζει τους ανθρώπους, τους κάνει σκληρούς και επιφυλακτικούς. Και όταν ο πόνος προέρχεται από μια μεγάλη αγάπη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα καλέ μου.
Δεν έχω χρόνο να σε αγαπήσω πια! Έχω χρόνο μόνο για να κλείσω τις πληγές που μου άφησες και μεταξύ μας τα έχω ψιλοκαταφέρει. Ναι άλλαξα, ο χρόνος είναι λίγος και για να είμαι ειλικρινής δεν σε περίμενα ξανά. Μπορώ να σε συγχωρέσω για όλα. Για όλα τα τείχη που ύψωσες, για όλα τα ψέματα που είπες για όλα τα λάθη που έκανες. Ακόμα και για τις πληγές που μου άφησες. Δεν σου συγχωρώ όμως το ότι έσβησες τόσο εύκολα ότι ζήσαμε και χάθηκες στον λαβύρινθο του μυαλού σου σαν μινώταυρος που αρνείται πεισματικά να δει την αλήθεια. Έσβησες το χαμόγελό μου και το κλείδωσες εκεί. Μαζί σου!
Άλλαξα ναι! Μα θα το ξαναβρώ το χαμόγελο μου ακόμα και αν χρειαστεί να σβήσω το δικό σου. Αλλάζει ο άνθρωπος μάτια μου και φρόντισες να το μάθω καλά. Είμαι αυτή που γκρεμίστηκε από τα τείχη σου, αυτή που αγκάλιασες με το ψέμα σου, είμαι αυτή που τώρα λες δεν αναγνωρίζεις. Συγγνώμη, μα δεν σε περίμενα. Άλλαξα!